Zmiana wilkołacza - zmianą transmutacyjną.

Wilkołaki- żeby zostać wilkołakiem trzeba zostać ugryzionym przez innego wilkołaka. Można też urodzić się wilkołakiem. Wilkołak to skrzyżowanie wilka z człowiekiem. Istnieje teza, że powstał w podobny sposób do Minotaura lub po prostu jest to nieudana, lub naumyślna transmutacja. Wilkołak podobnie jak wilk widzi czarno-biało. Tak jak wilk, oraz człowiek nie widzi w ciemności. W nocy widzi dzięki światłu księżyca. Przemiana człowieka w wilkołaka ma miejsce raz w miesiącu przy pełni księżyca,(a nie tak jak to opisuje Pani Meyer w swojej sadze "Zmierzch", tam wilkołaki zmieniają się kiedy chcą, totalna głupota)tylko wtedy, gdy zobaczy on księżyc. Wilkołak, jest bardzo mądrym stworzeniem. Potrafi zrobić wiele rzeczy podobnych do tych jakie robi człowiek. Potrafi również polować w grupie. Nie umie jednak mówić, ponieważ większość ciała jest wilcza, w tym krtań. Instynkt wilka każe wilkołakowi nieustannie zabijać. Zabija on wszystko, zwierzęta i ludzi nawet wtedy, gdy nie jest głodny. Wilkołak zazwyczaj rozszarpuje zdobycz. Niektóre zwierzęta mogą uciec, (jednak rzadko to się zdarza) gdy zostaną pogryzione, i zobaczą księżyc w czasie pełni umierają. Ludzie natomiast przemieniają się w wilkołaki. Zabić wilkołaka można poprzez wbicie mu srebra w serce, najlepiej coś w rodzaju noża. Odstraszyć je można polewając je wrzątkiem, lub świecąc na nie latarką diodową, pamiętajmy jednak, że to ich nie zabije i po pewnym czasie wrócą. Kiedy człowiek zamienia się w wilkołaka traci nad sobą kontrolę i często robi to, co nigdy by nie chciał zrobić... Nie można wyleczyć się z wilkołaczyzmu, ta choroba zostaje z nami do końca życia. Pamiętajmy, że można przekazać geny wiłkołacze swemu potomstu, co zdarza się nieczęsto.



Prawie na całym świecie wierzono, że niektórzy ludzie w specjalnych waruknach mogą zmienić się w wilka. Wierzono, że wilkołaki to ludzie, którzy nie zawsze świadomie, przemieniają się w bestie. W średniowieczu wiara w nie była szeroko rozpowszechniona. W wilkołaki wierzono wszędzie: w Skandynawii, Francji, Niemczech, na Sycylii, w Europie Środkowej i Wschodniej, na Bałkanach i w Grecji. Również w Ameryce, na długo przed wyprawą Kolumba, Indianie wierzyli w wilkołaki. Legendy o wilkołakach pochodzą najprawdopodobniej ze starożytności, gdzie wierzono, iż człowiek przywdziewający wilcze skóry zyskuje moc, odwagę i siłę zabitego zwierzęcia. W średniowieczu człowiek oskarżony o wilkołactwo na ogół zostawał zabity. A oskarżony mógł zostać każdy, kto chociaż trochę różnił się od ogółu: miał spiczaste uszy, za duży nos, wystające zęby, zrośnięte brwi czy zbyt owłosione ręce. Ludzie tacy byli oskarżani o wilkołactwo i praktyki magiczne, a w konsekwencji spalani na stosie.

Wilkołakiem można było stać się świadomie w wyniku wspomnianych wcześniej działań magicznych, jak i nieświadomie. Nieświadome przemiany próbowano tłumaczyć na różne sposoby. I tak wilkołakiem mógł stać się człowiek, który napił się wody z zagłębień odciśniętych przez wilcze łapy lub z wodopoju, często odwiedzanego przez wilki. W tą krwiożerczą bestię mógł się też zamianić każdy, kto spożył wilcze mięso lub też mięso innego zwierzęcia zabitego przez wilka. W wilkołaka człowiek najczęściej zmieniał się w świetle księżyca w pełni. Dlatego też średniowieczna ludność nie wychodziła nigdy z domów, gdy okrągła księżycowa tarcza jaśniała na nocnym niebie. Bez wątpienia duży wpływ na rozprzestrzenienie się legendy o wilkołakach miały wpływ plemiona skandynawskich wojowników - berserkerów. Wojownicy Ci przywdziewali wilcze skóry i upodabniali się do zwierząt do tego stopnia, że mieszkańcy atakowanych wiosek najczęściej nie wiedzieli, że są atakowani przez ludzi. Myśleli, że to hordy wilkołaków pustoszą ich miejsca zamieszkania. Najlepszym sposobem na zabicie takiego potwora był strzał w serce ze srebrnej kuli. Wilkołactwo często nazywane było likantropią. Jednak mianem likantropii określa się także pewną chorobę psychiczną. Przypadki tej choroby odnotowywano jeszcze przed narodzeniem Chrystusa. Ta dolegliwość psychiczna objawia się tym, iż chory myśli, że jest zwierzęciem lub też w każdej chwili może się w nie zmienić. Likantrop najczęściej myślał, że jest wilkiem, ale w innych częściach świata, także niedźwiedziem, czy tygrysem. Chory często posuwał się nie tylko do jedzenia surowego mięsa, ale też morderstw, kanibalizmu, czy picia ludzkiej krwi. W średniowieczu odbywało się bardzo wiele procesów ludzi oskarżonych o wilkołactwo. Istnieje wiele udokumentowanych przypadków takich procesów.

Przed sądami stawali nie tylko mężczyźni ale i kobiety. Najnowszy, bo pochodzący z 1975 roku, przypadek likantropii miał miejsce w Wielkiej Brytanii. Siedemnastoletni czeladnik stolarski, Andrew Prinold, przekonany, że właśnie zamienia się w wilkołaka, w odruchu desperacji wbił sobie nóż w serce. Pasterz Jeana Greniera, z okolic Bordeaux we Francji, w trakcie procesu z 1603 roku "przyznał się", że pod postacią wilka zagryzł i pożarł około 50 dzieci. Utrzymywał też, że zdolność do zmieniania postaci zawdzięcza diabłu, którego przed kilku laty spotkał w głębi lasu. Diabeł miał podarować Grenierowi magiczny balsam i wilczą skórę. Kiedy o zachodzie słońca chłopak smarował swe ciało diabelską maścią i wdziewał zwierzęcą skórę - zamieniał się w wilka. Szczegółowe przesłuchanie wykazało jednak ponad wszelką wątpliwość, że Grenier nie był wcale wilkołakiem, tylko miał po prostu bardzo bujną wyobraźnię. Wymyślał niestworzone historie i święcie wierzył w ich prawdziwość. Po zasięgnięciu porady medyka sędzia uznał, że Grenier nie jest wilkołakiem, tylko cierpi na likantropię. Zalecił więc oddanie chłopca pod opiekę franciszkanów w klasztorze w Bordeaux, w którym chory miał spędzić resztę życia. Niektórzy jednak nie mieli tyle szczęścia. W czerwcu 1609 r. pochwycono w Roermond Jana van Uffelt, którego spalono jako wilkołaka. Bardzo często łączono likantropię z czarną magia, tak więc żony rzekomych wilkołaków ginęły jako czarownice. 18 grudnia 1589 r. przed sądem stanęła kobieta Cathelyne van den Bulcke oskarżona o przemienianie się w wilkołaka. Sąd stwierdził ponadto, że winna jest ona śmierci, wydając na świat 8 "wilkołaków". Na podstawie oskarżeń uznano ponadto, że wspólnicy Cathelyne sieją w okolicach Antwerpii grozę, mordując niewinnych mieszkańców, a obdzierając ich z szat porzucają zwłoki w pobliskich rowach. Podobna sytuacja miała miejsce w 1642 i 1649 w miejscowości Mechelen, gdzie przed sądem stanęli Thomas Baetens i Augustijn de Moor. Wyrokiem Inkwizycji za likantropię zostali skazani na śmierć, zaś ich żony zabito jako czarownice. W 1605 r. w Księstwie Limburg niedaleko Aachen również spalono dwóch mężczyzn, którzy przebierali się w ubrania sporządzone z kocich futer. Trzeci został wbity na pal 5 listopada 1607 r. W części należącej do Flamandii 5 grudnia 1608 r. oskarżono małżeństwo Maerten i Mayken van Daele o przemienienie dziecka w cielaka a następnie pożarcie go. Wynik tego procesu nie jest po dziś dzień znany. Ponieważ istnieje jeszcze bardzo wiele innych przykładów likantropii można uznać, że to ta choroba jest głównym źródłem legend o wilkołakach. Jednak muszę przyznać, że niedawno zacząłem interesować się wilkołakami i uważam , że choroba psychiczna nie jest w stanie wytłumaczyć powstania legendy mającej tak wiele wersji, i pochodzącej jednocześnie ze wszystkich zakątków świata.
_______________________________________________________________________
Tajemnicze prawo rządzące współdziałaniem różdżek z ich właścicielami. Instrukcja użycia różdżki.

W tym prawie wszystko zależy od różdżki i sposobu w jaki się ją zdobyło. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli różdżkę ktoś komuś zabiera, to przywiązuje się ona do tego, kto ją zdobył. Pomimo różnych spekulacji, niektórzy twierdzą, że różdżki czują, a nawet samodzielnie myślą.

Różdżka wybiera sama czarodzieja. To zawsze było jasnych dla tych, którzy studiowali wiedzę tajemną o różdżkach. Powstaje pytanie czy ktoś może używać różdżki, która go nie wybrała? Odpowiedź jest prosta. Jeżeli jesteś już czarodziejem, to możesz użyć prawie wszystkiego do zmaterializowania swoich magicznych uzdolnień. Najlepsze rezultaty osiąga się jednak wtedy, gdy istnieje silne powinowactwo między czarodziejem, a różdżką. Są to bardzo złożone powiązania. Początkowo wzajemny pociąg, potem pogłębiające się wzajemne poznanie. Różdżka uczy się od czarodzieja, czarodziej od różdżki. Posiadanie różdżki podlega bardzo subtelnym prawom, ale jeśli ktoś ją przejmie, różdżka zwykle podporządkowuje się nowemu panu.

Nauka używania różdżki:

1. Weźcie różdżkę w odpowiednią rękę (leworęczni - w lewą, praworęczni - w prawą).
2. Złapcię różdżkę w ten sam sposób co trzymacie nóż, scyzoryk itp. Tak zawsze trzymamy różdżkę.
3. Podczas rzucania zaklęć musimy pamiętać o wykonaniu odpowidnich ruchów różdżką. W większości najprostszych zaklęć takich jak: Lumos, Nox - ruchy są te same: odchylamy różdżkę do tyłu, trochę w górę, następnie wypowiadamy formułę zaklęcia robiąc zdecydowany zamach różdżką do przodu.


Charakterystyka różdżek:

Każdą różdżkę charakteryzuje długość - najmniejsze mają ok. 8 cali(20 cm), a najdłuższe ok. 16 cali (40 cm). Każda jest zrobiona z jakiegoś rodzaju drewna. Każdy człowiek powinien mieć inną różdżkę, ale niestety w dzisiejszych czasach różdżki się powtarzają. Różdżki mogą być wykonane między innymi z drewna bukowego, dębowego, akacjowego, sosnowego i tak dalej. Jest ogromna ilość kombinacji. Każda różdżka ma też wewnątrz jądro - substancję główną, dzięki której różdżka służy do czarowania. Rdzeniem różdżki może być: pióro feniksa, włos jednorożca, włókno ze smoczego serca, włos Willi i wiele innych. Na świecie jest niewielu cenionych wytwórców różdżek. Europa ma dwóch słynnych wytwórców różdżek: Pan Ollivander, którego sklep mieści się w Londynie na ulicy Pokątnej. Rodzina Pana Ollivanderwa wykonuje różdżki od 382 roku p.n.e. Zaopatruje on w różdżki całą Europę Zachodnią. Drugim zaś wytwórcą różdżek jest Pan Gregorowicz z Bługarii, który zaopatruje w swoje wyroby pozostałą część Europy.


Kto ma jaką różdżkę?

Harry Potter - ostrokrzew i pióro feniksa, 11 cali - ładna i giętka.
Lily Potter - wierzba, 10 i ćwierć cala, bardzo elegancka - znakomita do rzucania uroków
James Potter - mahoń, 11 cali, bardzo poręczna - znakomita do transmutacji.
Ron Weasley - wierzba i włos z ogona jednorożca, 14 cali.
Rebeus Hagrid - dąb, 16 cali - nieco wygięta.
Czarny Pan - cis i pióro feniksa, 13 i pół cala - duża moc.
Cedrik Digorry - jesion i włos z ogona jednorożca, 12 i jedna czwarta cala - rozkosznie giętka.
Wiktor Krum - grab i włókienko ze smoczego serca, 10 i ćwierć cala - sztywna.
Fleur Delacour - drzewo różane i włos z głowy willi, 9 i pół cala - niezbyt giętka.

_______________________________________________________________________________
Co mugole sądzą o transmutacji?

Co sądzą o transmutacji nasi poczciwi bracia mugole? Otóż, gdy czarodziej zaczaruje mugolowi klucz, tak, żeby kurczył się do momentu gdy zniknie, mugol myśli, że ... ten klucz zgubił!

Widzicie jacy są Ci mugole?

Zdarza się często, że my czarodzieje robimy sobie z nich żarty. Sprzedając mugolom różne czarodziejskie przedmioty - przypominajki, czarodziejskie akwaria, kryształowe kule czy podręczniki do magii. Mugole, przynajmniej nie każdy wierzy w istnienie magii, np. kupił od jakiegoś 'dowcipnego' czarodzieja podręcznik z Magicznymi Stworzeniami - nie bierze tego na serio, bierze to za wybryk chorej wyobraźni jakiegoś mało znanego pisarza, który chce zyskać popularność na pisaniu takich bzdur, wie, że informacje przedstawione w książce nie są prawdziwe i ma powód do śmiechu. Pamiętajcie, że jest to jednak ZAKAZANE i KARALNE grzywną lub upomnieniem.


1/4 mugoli nie myśli o Transmutacji poważnie, gdyż wydaje im się, że zmiana jednego przedmiotu w drugi lub pomniejszanie przedmiotów itp. jest niemożliwe. Jedna część tych co wierzą w magię lub wybraną część magii, myślą o Transmutacji jako o czymś złym, jakiejś przemianie w potwory. Mugole uważają Transmutację za szatańską magię. Często się słyszy w mugolskich bajkach dla dzieci o ludziach, którzy zostali ukąszeni przez radioaktywnego pająka (Spiderman) i posiedli jego moc stając się bohaterem i obrońcą miasta. Jest to na swój sposób rodzaj transmutacji, lecz ten człowiek nie został zamieniony w pająka lecz tylko posiadł jego zdolności, siłę, możliwość tkania pajęczyn, bez żadnych bolesnych przemian i bez używania różdżki. Mugole myślą, że trasnmutacja jest prosta, machnąć różdżką, wypowiedzieć formułę zaklęcia i już gotowe, jednak bardzo się mylą! Transmutacja jest bardzo złożoną dziedziną magii, polegającą na przemianie jednego przedmiotu/osoby w inną. Wymaga ona oczyszczenia swego umysłu ze wszystkich zbędnych myśli i skupienie się na przemianie. Mugole często wyobrażają samych siebie jako tzw. 'super bohaterów' z kompleksem Boga, posiadającymi moc panowania nad wszystkim - lepsi nawet od samego Czarnego Pana. Myślą również, że posiadają zdolność do przemienienia siebie w zwierzę, totalny absurd. Żaden mugol nie posiada takich zdolności - to wyobrażnia płata im figle. 99-100% nie mają wogóle pojęcia o dziedzinach magii, o których wiemy my. Wszystko co magiczne jest dla nich szatańskie i pochodzi z czeluści piekieł, my jednak wiemy, że magia jest dla nas czymś czym dla mugoli są: odkurzacze, mopy, noże, miksery, shakery i inne ich dziwaczne wynalazki.
_________________________________________________________________________________
Próżnia.

Próżnia- w rozumieniu tradycyjnym pojęcie równoważne pustej przestrzeni. We współczesnej fizyce, technice oraz rozumieniu potocznym pojęcie próżni posiada zupełnie odmienne konotacje.


Próżnia w pojęciu fizyki:

Istnienie i sposób rozumienia pojęcia próżni zmieniało się w historii fizyki. W starożytnej koncepcji atomistycznej Leukipposa i Demokryta materialne atomy poruszały się w próżni. Arystoteles przyjmował nieograniczoną podzielność ciał materialnych i negował istnienie próżni. Jego następcom przypisuje się znane powiedzenie "Natura nie znosi próżni". Poglądy Arystotelesa i jego następców na temat próżni przyjmowane były w zasadzie bez większych zastrzeżeń w okresie średniowiecza. Na przełomie XVI i XVII wieku istnienie próżni zostało wykazane empirycznie przez Torricellego (doświadczenie Torricelego). Pojęcia tego używał też Galieusz. Pojęcie próżni występuję wyraźnie w prawach Newtona, a podstawowe reguły mechaniki newtonowskiej sformułowane są w odniesieniu do ruchu ciał materialnych w próżni. Z mechaniki newtonowskiej pochodzi potoczne rozumienie próżni jako spójnego obszaru przestrzeni, w której nie ma cząstek obdarzonych masą. Stan ten nazywa się też czasem próżnią absolutną. Pod koniec XIX wieku w związku z hipotezą wypełniającego przestrzeń eteru jako nośnika fal elektromagnetycznych zaczęto kwestionować istnienie próżni. Jednakże negatywny wynik doświadczeń mających na celu wykrycie eteru spowodował utrwalenie pojęcia próżni.


Pojęcie próżni występuje też w szczególnej teorii względności, której jedynym z fundamentalnych postulatów jest stała wartość prędkości światła w próżni, rozumianej jako próżnia absolutna. Natomiast ogólna teoria względności wprowadza nowy sposób rozumienia próżni i wogóle całej przestrzeni łącząc jej krzywiznę z istnienieniem ciał materialnych i oddziaływaniem grawitacjyjnym. W ogólnej teorii względności absolutna próżnia nie istnieje, gdyż cała przestrzeńwypełniona jest oddziaływaniem grawitacyjnym


W mechanice kwantowej i elektrodynamice kwantowej punktowe cząstki elementarne poruszają się w absolutnej próżni, a oddziaływania między nimi przenoszone są poprzez nośniki oddziaływań elektromagnetycznych. Elektrodynamika kwantowa przewiduje istnienie cząstek wirtualnych, co zostało potwierdzone doświadczalnie oraz tzw. polaryzacji próżni.


W obowiązującym obecnie modelu standardowym stanowiącym połączenie chromodynamiki kwantowej i teorii oddziaływań słabych próżnia jest stanem o najniższej lecz na ogół niezerowej energii, z czym związane jest tzw. łamanie symetrii próżni. Istnienie energii próżni wykazały doświadczenia potwierdzające istnienie tzw. efektu Casimira. Tak rozumiana próżnia wypełniona jest co najmniej jednym polem chiralnym zwanym też polem Higgsa. Istnienie tego pola jest niezbędne dla nadania niezerowych mas leptonom, jak elektron, mion i taon oraz tzw. bozonom pośrednim stanowiącym nośniki oddziaływań słabych. Z istnieniem pola (pól) Higgsa o określonej skrętności związane jest istnienie kwantów tego pola (tych pól), tj. cząstki Higgsa lub całej rodziny cząstek Higgsa. Jak dotąd istnienie cząstek Higgsa nie zostało potwierdzone doświadczalnie ze względu na zbyt małą moc akcelatorów. Oszacowano jedynie dolną granicę jej masy wynoszącą ok. 114 GeV/c^2 (ok. 120 razy więcej od masy protonu). Społeczność fizyków ma duże nadzieje, że doświadczenia, które mają być przeprowadzone w Wielkim Zderzaczu Hardonów (znajdującym się w CERN-ie w pobliżu Genewy) pozwolą na ostateczne rozstrzygnięcie problemu istnienia cząstki Higgsa.


W kwantowej teorii pola przez próżnię rozumie się często nieograniczony rezerwuar cząstek nie oddziałujących silnie i elektromagnetycznie, lecz oddziałujących słabo. Tak rozumiane pojęcie próżni odbiega bardzo od potocznego i technicznego znaczenia słowa próżnia.


W fizyce wspołczesnej (zarówno ogólnej teorii względności jak i w modelu standardowym) pojęcie próżni absolutnej jest pozbawione jakiegokolwiek konkretnego, fizykalnego znaczenia. Próżnia absolutna jest stanem teoretycznym i nie tylko niemożliwym do uzyskania w praktyce, lecz nie istniejącym w sensie fizycznym. Niemniej niektóre teorie używają w praktyce tego pojęcia, wprowadzając przybliżenia zakładające pomijanie słabszych oddziaływań (np. elektrodynamika kwantowa pomija istnienie oddziaływań słabych i grawitacyjnych).



Fałszywa próżnia


Fałszywa próżnia- stan kwantowy, którego energia znajduje się w minimum lokalnym, jednak istnieje inny stan o jeszcze niższej energii.


Fałszywa próżnia to określenie dość nieścisłe. Stan o najniższej możliwej energii nazywamy próżnią (albo próżnią prawdziwą). O próżni fałszywej, można mówić, gdy dany stan posiada energię tak niską, że żaden interesujący nas proces nie może jej obniżyć. Różne teorie mogą mieć różne koncepcje próżni fałszywej, zależnie od tego, jakie procesy uznaje się za istotne.

Każdy semistabilny stan kwantowy jest minimum lokalnym energii. Aby nazwać taki stan próżnią fałszywą, jego minimum lokalne musi być naprawdę głębokie.


Przykłady:

# W półprzewodnikach mogą występować elektrony przewodnictwa i dziury. Stan o najniższej możliwej energii to sytuacja, kiedy nie ma żadnych elektronów ani dziur. Możemy nazywać taki stan próżnią. Jednak w rzeczywistości istnieje stan o jeszcze niższej energii, mianowicie taki, kiedy w ogóle nie ma półprzewodnika. Jednak taki stan jest poza zainteresowaniem teorii półprzewodników.


# W fizyce cząstek elementarnych próżnią nazywa się obszar przestrzeni, w którym nie ma żadnej cząstki. Jednak według teorii strun istnieją inne wszechświaty o niższej energii. Nasz Wszechświat może się teoretycznie rozpaść, tworząc taki nowy wszechświat, w którym pozornie z niczego powstałyby nowe cząstki elementarne. Jednak inne wszechświaty leżą poza zainteresowaniem fizyki cząstek elementarnych.

___________________________________________________________
Transmutacja Cicha.

Bardzo skomplikowany rodzaj transmutacji, gdyż ciężko go opanować. Dla tego rodzaju transmutacji nie ma szczególnych zaklęć. Istnieją nie wielkie zaklęcia, tworzone na potrzeby nauki. Ten rodzaj podobnie jak transmutacja natychmiastowa są to OSOBNE RODZAJE Transmutacji, nie zalicza się ich do popularnych.


Transmutacja cicha zalicza się do transmutacji wolnej i pół-wolnej. Jest odrębną dziedziną naszej transmutacji, inną dziedziną nauki. Transmutacja cicha to taka, w której nie można wypowiedzieć słów trzeba się mocno skupić. Nie można zamykać oczu, ponieważ przez pomyłkę możemy popełnić błąd w sztuce. Cała istota rzeczy opiera się na Wymnażaniu Genetycznym przedmiotu z próżni oznaczoną - PX lub px

W transmutacji cichej używamy III twierdzenia Andretona.

Oto ogólny wzór:

*skupia się*
*Próżnia - PX ; przedmiot - y*
* (y + PX)2 * (y + PX) = (2y + 2yPX + 2v) * (y + PX) = yyPX yyPX yyyy yyyy *
* 12y/2PX = 6 *
*Tu wpisz nazwę przedmiotu oznaczonego y*


Jak widać inna jest proporcja, nie jest ona ustalona, jest zależna od wyniku wymnażania.
________________________________________________________________________

Wymnażanie genetyczne.

Wymnażanie genetyczne jest to formuła czarowania zawarta w kodzie zaklęcia.

Istnieją trzy sposoby wymnażań:

Sposób I - podstawowy, powszechnie używany.

Sposób II - podstawowy, skrócony, rzadko używany.

Sposób III - ponadpodstawowy, nie używany, cechuje go większa ilość działania końcowego.

Sposoby - wzory ogólne:

Sposób I - I Twierdzenie Andretona


Wzór Ogólny : xx(YY * YY + xx * xx) = xxYY xxYY xxxx xxxx


xx - przedmiot, który ma powstać z przedmiotu YY

YY - przedmiot, który ma być zmieniony


Należy zapamiętać, że tak jest w każdym przypadku jeżeli wyraz jest jednowyrazowy np. długopis - wtedy bierzemy pierwszą literę (d lub D), jeżeli wyraz jest dwuwyrazowy lub więcej, wtedy bierzemy pierwsze litery tych dwóch wyrazów, np. liść klonu (lk lub LK), jeżeli by się powtórzyło, np:

Liść kolonu

Liść klombu

To wtedy będzie LN lub ln ; LM lub lm, ponieważ bierzemy te incijały(są to litery, które będą podstawione do wymnażania genetycznego), które nie powtórzą się, ale są pierwsze w kolejności.



Omówmy dwa przypadki zmian.


1. Zmiana Długopisu w Ołówek.
2. Oznaczamy inicjały : długopis - D (przedmiot do zamiany) i ołówek - o (tego przedmiotu nie ma, będzie jak zamianimy długopis).
3. Podstawianie do wzoru z zachowaniem inicjałów z punktu 2
4. oo(DD*DD + oo*oo) = ooDD ooDD oooo oooo
5. Mamy zmianę przedmiotu - jest to ^^ wymnażanie. Należy pamiętać, że po znaku = musi być ZAWSZE 16 liter dla każdego sposobu, a żeby zmiana była dokonana to musi być więcej inicjałów o małej literze jak powyżej 12o/4D = 3 - zmiana poprawna.
6. 12o/4D jest to proporcja równości, którą zapisujemy w wyniku działanie.
7. Teraz podam całą formułę:


* skupia się *
* ołówek - o ; długopis - D *
* oo(DD * DD + oo * oo) = ooDD ooDD oooo oooo *
* 12o/4D = 3 *
* Zamiana długopisu w ołówek *

Powyższe działanie to zmiana ołówka. Jest to pełna formuła obowiązująca tylko w Transmutacji zwana I Twierdzeniem Andretona


1. Zmiana Liścia klonu w Liść Dębu
2. Oznaczenia: Liść klonu - LK ; Liść dębu - ld
3. Podstawienie do wzoru z zachowaniem wartości.
4. Pamiętaj wynik po nawiasie ma mieć 16 liter.
5. Wymnażanie:
6. ld(LK * LK + ld * ld) = ldLK ldLK ldld ldld
7. Dlaczego tak? Ponieważ suma po nawiasie musi mieć 16 liter, dlatego skracamy nie które warości.
8. Proporcja równości: 6ld/2LK = 3 - Zmiana Poprawna
9. Cała formuła:

* skupia się *
* Liść klonu - LK ; Liść dębu - ld *
* ld(LK * LK + ld * ld) = ldLK ldLK ldld ldld *
* 6ld/2LK = 3 *
* Zamiana Liśća klonu w liść dębu *



Sposób II - skrócony - II Twierdzenie Andretona


Wszystkie cechy są identyczne jak w Twierdzeniu I z wyjątkiem formuły


2(xx*YY) = xxYY xxYY xxxx xxxx


Wzór jest inny, ale wymnażanie takie same. Jeżeli chodzi o wynik =3, a literek po = jest 16. Weźmy przykład zamiany długopisu w pióro kulkowe.

1. Odrazu zaprezentuje cały wzór:

* skupia się *
* długopis - D ; piórko kulkowe - pk *
* 2(pk*D) = pkDD pkDD pkpk pkpk *
* 6pk/2DD = 3 *
* Zmiana długopisu w pióro kulkowe *


Jak widać Wynik proporcji jest taki sam, a wynik wymnażania jak w przypadku 1, kiedy mamy doczynienia z wyrażeniem dwuwyrazowym.

Sposób III - III Twierdzenie Andretona


Najtrudniejszy ze sposobów. Ma identyczne i podobne cechy do pozostałych:

wyrażenia końcowe 16
# incjały jednowyrazowe i dwuwyrazowe

# x/Y = 3
# ma inny wzór:


(x + y)2 * (xx + yy) = (2x + 2xy + 2y) * (xx + yy) = xxYY xxYY xxxx xxxx


Dlaczego tak?

Ponieważ w II fazie x mnożymy razy dwa i mamy (xx + xx + xx + yy) * (xx + yy),
Teraz liczymy dodajemy xx + xx + xx + xx i yy + yy = xxYY xxYY xxxx xxxx


Należy zapamiętać tylko wzór ogólny, nie trzeba tłumaczyć dlaczego.

Teraz zaprezentuje przykład przemiany:


Gruszki - G

w Jabłko - j


* skupia się *
* Gruszka - G ; Jabłko - j *
* (j+G)2 * (jj + GG) = (2j + 2jG + 2j) * (jj + GG) = jjGG jjGG jjjj jjjj *
* 12j/4G = 3 *
* Zamiana Gruszki w Jabłko *