Podreczniki dla CoolHogwartu

CoolHogwart Podreczniki


#1 2010-06-09 15:48:51

Dan Kuso

Administrator

Zarejestrowany: 2010-06-04
Posty: 79
Punktów :   

II Rozdział

5. Elementy budowy rośliny i ich funkcje.

KORZEŃ
- wyrasta z zawiązka korzenia,
- mocuje roślinę w podłożu,
- pobiera z podłoża wodę i składniki pokarmowe,
- gromadzi substancje zapasowe.

Systemy korzeniowe:
- palowy: korzeń główny jest wyraźnie grubszy od odchodzących od niego korzonek;
- wiązkowy: powstaje po wczesnym zaprzestaniu wzrostu korzenia głownego lub jego zniknięciu, wówczas powstaje wiele korzonek zbliżonej grubości (brak korzenia głównego). Taki pęk korzeni może odchodzić od samej łodygi (brak zawiązka korzenia);


PĘD
- składa się z łodygi, liści, pączków, kwiatów i owoców (najprościej mówiąc jes to wszystko prócz korzenia);
- typowy pęd to nadziemna część rośliny, której łodyga stanowi oś pędu;

http://img168.imageshack.us/img168/9976/pedy.jpg

ŁODYGA
- podtrzymuje liście, kwiaty i owoce
- magazynuje i transportuje wodę i substancje odżywcze
- bierze udział w fotosyntezie
- zmieniają swoją pozycję tak, aby była najkorzystniejsza dla rośliny
- zielona lub zdrewniała
- cienka albo gruba

LIŚCIE
- podstawowe organy asymilacyjne rośliny
- biorą udział w fotosyntezie, wymianie gazowej i transporcie wody w roślinie
- układają się na łodydze w charakterystyczny dla gatunku wzór zwany ulistnieniem
- ich budowa morfologiczna i anatomiczna zależy m.in. od gatunku, stadium rozwojowego, pełnionej funkcji i położenia w obrębie pędu
- typowe liście zbudowane są z nasady, ogonka i blaszki liściowej
- blaszka liściowa jest płaskim i cienkim tworem rozpiętym na sieci wiązek przewodzących zwanych użyłkowaniem
- są dwa podstawowe typu użyłkowania: jednożyłkowe i wielożyłkowe
- ze względu na ukształtowanie blaszki wyróżnia się liście o blaszce niepodzielonej i podzielonej

TYPY ULISTNIENIA
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/c … nienie.png
a) skrętoległe; b) nakrzyżległe; c) naprzeciwległe; d) okółkowe


Kształty i rodzaje liści znajdziecie klikając tutaj: http://www.atlas-roslin.com/kształty-i-rodzaje-liści

Nasady liścii:
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/c … %9Bcia.png
a) długoogonkowy, b) bezogonkowy (siedzący), c) obejmujący łodygę d) przylistkowy e) posiadający pochwę liściową

Rodzaje nerwacji liści można zobaczyć tutaj: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/c … liścia.svg


KWIATY
- są zbudowane z dna kwiatowego, okwiatu (działki kielicha+płatki korony), pręcików i owocolistków zrośniętych w słupki
- okwiat wabi zwierzęta w celu możliwości zapylenia oraz chroni organy służące rozmnażaniu
- słupki i pręciki biorą aktywny udział w rozmnażaniu

http://i48.tinypic.com/2d6ryvn.jpg


NASIONA I OWOCE
- w wyniku zapłodnienia powstaje nasienie
- nasiona występują w owocach, w które przekształca się zalążnia
- nasiona otoczone sa owocnią (sucha lub mięsista)
- owoce pojedyncze powstają z jednej zalążni, a owoce zbiorowe  mogą tworzyć owocostany wykształcone z całych kwiatostanów

http://i47.tinypic.com/5mmvmh.jpg
_______________________________________________________________________________________________
6. Elementy historii zielarstwa.

Od tysiącleci nękały człowieka głód, choroby, cierpienia fizyczne i psychiczne. Ratunku szukał w roślinach, które nie tylko łagodziły te dolegliwości, ale wzmagały siłę, wprowadzały w stan euforii, dawały narkotyczne wizje wzrokowe, czuciowe, dotykowe. Człowiek odnosił się z szacunkiem do otaczających go roślin, gdyż były niezbędne w gospodarstwie, służyły do budowania domów, do wytwarzania sprzętów domowych, do wyrobu odzieży, były pokarmem, z nich przyrządzano napoje i lekarstwa, także dla zwierząt. W najstarszych wykopaliskach wraz ze szczątkami człowieka odkrywane są duże ilości szczątków roślinnych, których człowiek używał.

Każda wielka cywilizacja istniejąca kiedykolwiek na naszym globie posiadała umiejętności wykorzysywania roślin w wielu dziedzinach życia. Czyżby więc nasza syntetyczna cywilizacja uznała, iż dorobek kilku tysięcy lat jest mało wart, a matka natura czy Bóg pomylili się dająć nam władzę nad królestwem roślin.

Aztekowie i Sumerowie 5000 lat p.n.e. znali i stosowali rośliny halucynogenne w obrzędach religijnych. Środki te miały ułatwić nawiązanie  kontaktów z duchami opiekuńczymi, które pomagały w trudnych okresach życia plemion. Już wtedy szamani i kapłani często podawali roślinne specyfiki chorym i cierpiącym, odpowiednio je dawkując.

W starożytnym Egipcie dzięki balsamowaniu ciał posiadano ogromną wiedzę o ludzkim organizmie. Egipscy lekarze znali i stosowali około 900 ziół wśród których są m.in len, werbena, kozieradka, mięta, chaber, tatarak, chrzan, piołun. Najsłynniejszy zachowany ślad to Papirus Ebersa, nazwany tak od imienia egiptologa, który go odnalazł. Jako ciekawostkę podam, że już w tym tekście pochodzącym z około 1600 roku p.n.e. zaleca się stosowanie spleśniałego chleba na otwarte rany. Wiele lat później, dokładnie w 1928 roku, przez czysty przypadek, sir Alexander Fleming odkrył w swoim laboratorium, że pleśń jest źródłem  silnego antybiotyku, co umożliwiło wyprodukowanie penicyliny. To tutaj narodziła się kosmetologia czyli nauka o sztuce upiększania ciała. Niesposób nie wspomnieć o kraju o najbogatszej tradycji stosowania ziół, czyli o Chinach. Około 4500 lat temu legendarny cesarz Shen Nong wypróbował 100 ziół i opisał 252 rośliny lecznicze, z których większość jest stosowana praktycznie do dziś. Największe, światowej sławy „Dzieło o materii medycznej” zostało napisane w XVI wieku przez Li Shi Zhen’a. Opisał w nim 1800 substancji leczniczych, głównie roślinnych i 11000 recept nadal aktualnych i stosowanych.

Rośliny przyprawowe lecznicze znali mieszkańcy Indii, Asyryjczycy, Babilończycy, Hebrajczycy.

Również w starożytnej Grecji rozwinęło się ziołolecznictwo, głównie na Krecie, gdzie powstał nawet zawód rizotomików (krojących zioła). Ludzie ci zajmowali się uprawą, zbieraniem i suszeniem ziół. Wiedzę o ziołach Grecy czerpali z Indii, Egiptu, Babilonu i Chin. Mityczny lekarz Asklepios dzięki wiedzy o stosowaniu roślin wyleczył wielu ludzi za co został zaliczony w poczet bogów, a jego metody są stosowane również we współczesnej medycynie. W VI wieku p.n.e. o uprawie roślin i stosowaniu ziół pisał Pitagoras, matematyk i filozof.

Rzymianie nie uprawiali ziół, ale był to ogromny rynek zbytu roślin importowanych z różnych krajów. Znawcą ziół był nadworny lekarz Marka Aureliusza – Gallen (130-210 r.), obecnie znane i popularne są jego receptury tzw. preparaty galenowe.

Po upadku naukowych ośrodków w Grecji i Rzymie przodująca rola w rozwoju zielarstwa przypadła Arabom. Zakładali oni plantacje nie tylko we własnym kraju ale również w europejskich krajach śródziemnomorskich. Rośliny z tych plantacji oraz wiedza o ich zastosowaniu i działaniu docierała daleko na północ, aż do Polski. Przekazicielami wiedzy zielarskiej na naszych ziemiach w XI i XII wieku były głównie klasztory, w których mnisi zajmowali się uprawą ziół. Średniowiecze było okresem stagnacji i to renesans wniósł dopiero powiew świeżości do ziołolecznictwo, a to głównie za sprawą wzrostu zainteresowania człowiekiem i rozwojem nauki. Wyprawy odkrywcze w XIV i XV wieku przyczyniły się do poznania nowych roślin jadalnych i leczniczych. Konieczne stało się opisanie ich wyglądu i zastosowania, stąd rozwój botaniki. Na wielu uczelniach, głównie kształcących lekarzy, wykłady z botaniki i praktyczne zapoznawanie studentów z roślinami prowadzono w semestrach letnich, a w semestrach zimowych zapoznawano słuchaczy z innymi działami nauki. Okres wielkich kampanii kolonialnych Hiszpanii, Portugalii a później Wielkiej Brytanii i Holandii, to upowszechnienie dostępności egzotycznych przypraw i ziół, modne stały się sklepy z przyprawami.Uzyskanie przez Perkina (1838-1907) syntetycznego barwnika purpurowego, moweiny, dało początek syntezie chemicznej barwników anilinowych, stąd już był tylko krok do produkcji leków syntetycznych. Po wiekach stosowania roślin we wszystkich dziedzinach życia nadszedł czas zachwytu nad środkami chemicznymi. Przykładem jest opracowanie przez Gerhardta (1853) syntezy kwasu acetylosalicylowego i wprowadzeinie go do lecznictwa przez Dresera (1899) pod opatentowaną nazwą „aspiryny”. Zyskała ona bardzo szybko miano jednego z podstawowych leków, obowiązującego zresztą do dnia dzisiejszego. Należy wymienić także witaminy, których odkrycie zapoczątkował Kazimierz Funk (1912).

______________________________________________________________________________________________

7. Podstawowe rośliny zielarskie.

1.http://i47.tinypic.com/24niogm.jpg
Bazylia pospolita (Ocimum basilicum)     Roślina jednoroczna pochodząca z terenów Indii i Iranu. Ulistnienie określa się jako nakrzyżległe. Liście jasnozielone, błyszczące o długości do 5 cm. Na spodniej stronie liści zbiera się olejek eteryczny tworzony za pomocą odpowiednich gruczołów. Łodyga jest rozgałęziona i  ma wysokość ok. 30-60 cm, czerwonawe zabarwienie, przekrój czworokątny. Owoc: brązow, owalna niełupka. Kwiaty koloru  czerwonawego, różowego lub białego. Kwiaty obfitują w nektar. Bazylia kwitnie w miesiącach wakacyjnych. System korzeniowy palowy o silnie rozwiniętym systemie korzeni bocznych. Bazylia jest rośliną przprawową, miododajną i leczniczą. Poprawia trawienie i ułatwia przyzwajanie pokarmu, pobudza wydzielanie soku żołądkowego i działa przeciwskurczowo. Prócz tego poprawia nastrój, działa przeciwdepresyjnie i uspokajająco. Stosowana w łagodnych zaburzeniach trawiennych i wzdęciach. Stosuje się ją również jako odstraszacza owadów, roślinę ozdobną, do wyrabiania likierów.

2.http://i48.tinypic.com/r93o6r.jpg
Chaber bławatek (Centaurea cyanus)     Roślina występująca głównie w Europie, w obrębie basenu Morza Śródziemnego i w Azji. Jest polnym chwastem, a więc można bez problemu zebrać ją z naturalnego siedliska. Łodyga jest cienka, prosta, pokryta włoskami i rozgałęziona. Ulistnienie  skrętoległe, liście szarozielone o szerokości do 5 mm. Kwiaty rurkowate, kwiatostany: pojedyncze koszyczki. Kwiaty  w kolorach białym, ciemnobłekitnym różowym lub czerwonym. Kwitnie od maja do września. Owoce: niełupki. Chaber działa moczopędnie, żółciopędnie i przeciwzapalnie. Stosowany jest np. w zapaleniu spojówek, a napar z kwiatów przy zapaleniu nerek. Także stosowany w różnego rodzaju owrzodzeniach  i trudno gojących się ranach. Kiedyś stosowany był jako barwnik, kiedy nie znano jeszcze barwników sztucznych. Prócz tego jest rośliną miododajną i stosowany jako roślina ozdobna.

3.http://i50.tinypic.com/2z9jy4p.jpg
Lubczyk ogrodowy (Levisticum officinale) Roślina wieloletnia uprawiana przede wszystkim w ogrodach klimatu umiarkowanego oraz w basenie Morza Śródziemnego.  Łodyga jest prosta, mogąca osiągnąć nawet 1,5 metra. Liście są duże, ciemnozielone i połyskujące. Kwiaty bladożółte, drobne, zebrane w baldachy.  Kwitnie w miesiącach wakacyjnych. Owoc stanowi podwojna rozłupnia. Lubczyk znany jest przede wszystkim jako roślina przyprawowa i składnik tzw. maggi. Odwar z korzenia stosowany jest w nieżycie dróg  moczowych i niewydolności nerek, a przetwory stosowane są w bólach menstruacyjnych. Działa też wiatropędnie i wykrztuśnie.

4.http://i45.tinypic.com/52nc0o.jpg
Wrzos zwyczajny (Calluna vulgaris)     Krzewinka dwupienna o gałąskach rozesłanych  na ziemi. Wysokość: 20-80 cm. Liście o igiełkowatym kształcie, ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty  obupłciowe, drobne, dzwonkowate, różowoliliowe., czterokrotne, zebrane w grona. Owoc: pękająca torebka z bardzo drobnymi nasionami. Kwitnie od sierpnia do października. Występuje najczęściej w borach sosnowych , na polanach i zrębach leśnych. Jego duże skupiska nazywa się wrzosowiskami. Najczęściej spotykana w Europie, Azji i Afryce. Stanowi gatunek pospolity w całej Polsce. Działa przeciwzapalnie, przeciwreumatycznie i moczopędnie oraz uspokajająco. Stosowany w chorobach dróg moczowych, przewodu pokarmowego, pomocniczo w bezsenności i reumatyzmie. Jest także rośliną miododajną i ozdobną.

5.http://i47.tinypic.com/257hlon.jpg
Rzodkiew zwyczajna (Raphanus sativus)     Na świecie występuje wiele jej odmian. Pochodzi prawdopodobnie z basenu Morza Śródziemnego. Rzodkiew jest rośliną jednoroczną lub dwuletnią, osiągającą średnią wysokość 10-60 cm. Rzodkiewka uprawiana jest niemal wszędzie. Ulistnienie rzodkwi jest skrętoległe.Kwiaty są zebrane w grono na szczytach pędów. Korona biała lub liliowa. Kwitnie od maja do czerwca i jest miododajna. Owoc: łuszczyna. Korzeń jest silnie zgrubiały i może mieć barwę czarną, czerwoną, białą lub fioletową, a w środku jest biały lub bladoróżowy. Roślina może okazać się trującą dla osób z chorobami serca, chorobą wrzodową i przy chorobach nerek. Poza tym ma właściwości moczopędne, żółciopędna i bakteriobójcze oraz odkażające. Stosuje się ją np. w chorobach dróg moczowych  i wątroby. Sok z korzenia ma własności przeciwłupieżowe i zapobiega wypadaniu włosów.

6.http://i47.tinypic.com/2hnxqwi.jpg
Melisa lekarska (Melissa  officinalis)     Roślina pochodząca z południowej Europy, ale uprawiana na całym świecie. Jej wysokość dochodzi do 60 cm. Liście mają silny, przyjemny zapach i formowane są skrętolegle. Kwitnie na wiosnę do czerwca, a kwiaty są jasnożółte. Jest rośliną leczniczą, miododajną i przyprawową. Ma wiązkowy korzeń i liczne pędy. Liście są zielone i ząbkowane. Najważniejszą częścią tej rośliny, jako środka zielarskiego jest liść, z którego można zrobić olejek melisowy. Melisa ma właściwości uspokajające, przeciwbólowe (bóle głowy, bóle menstruacyjne), schładza organizm, pomaga przy niewydolnościach układu pokarmowego, pobudza trawienie, maść z melisy łagodzi podrażnienia i obrzęki. Stosuje się również inhalacje z melisy przy niewydolności układu oddechowego . Liście dobrze smakują w wielu sałatkach, dobrze zastępuje trawę cytrynową. W formie herbatki jest bardzo smacznym napojem. Pszczoły uwielbiają melisę. Zresztą nazwa melisa właśnie od pszczół pochodzi (gr. melitta - pszczoła, mel - miód).

7.http://i50.tinypic.com/rkvgqx.jpg
Malina właściwa (Rubus idaeus)     Wieloletnia roślina występująca dziko niemal w całej Europie (bez Islandii i Portugalii). Krzew mający wysokość około 2 metrów, z podziemnymi rozłogami. Pędy wydłużone, pokryte kolcami. Kwiaty zebrane w grona albo wiechy . Kwitnie od maja do sierpnia i jest miododajna. Owoce zazwyczaj czerwone (rzadko białe czy ciemnopurpuriwe) pokryte meszkiem. Maliny rosną w lasach, zaroślach , na zboczach, ale można z powodzeniem uprawiać je w ogródku. Uprawiana jest głównie dla smacznych, soczystych, bogatych w witaminy owoców, z których wyrabia się różnego rodzaju przetwory. Jednakże nie powinni ich jeść chorzy na podagrę i choroby nerek. Maliny mogą być alergenne oraz należy  wziąć pod uwagę to, iż mogą być robaczywe. Liście krzewu malinowego działają moczopędnie, żółciopędnie, przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie. Napar z suszu malinowego stosuje się w stanach gorączkowych.

8.http://i49.tinypic.com/o94zt3.jpg
Czosnek pospolity (Allium sativum)     Pochodząca z Azji roślina uprawiana jako jednoroczna lub dwuletnia. Może dochodzić nawet do 1 metra, a jego korzenie są słabo rozwinięte. Liście są długie i płaskie, ulistnienie nakrzyżległe. Kwiatostan: pozorny baldach, kwiaty jasnoróżowe lub białe. Zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, ma działanie przeciwrobacze, bakteriobójce i grzybobójcze. Profilaktycznie leczy się nim zatrucia metalami ciężkimi i zwalcza zakażenia dróg moczowych. Chroni wątrobę, dzięki właściwościom przciwutleniacza. Także wyrównuje ciśnienie tętnicze. Nie można stosować przy kaszlu zabarwionym krwią ani w ostrych zapalaniach przewodu pokarmowego. Może być przyczyną alergii.

9.http://i47.tinypic.com/30uy4cm.jpg
Lawenda lekarska (Lavandula angustifolia)     Jest półkrzewem pochodzącym z basenu Morza Śródziemnego mającym wysokość 50-90 cm. Jej pędu u podstaw zdrewniałe, później przechodzą w zielone pokryte meszkiem. Liście naprzeciwległe. Korzeń  wiązkowy silnie rozgałęziony, osiągający nawet 2 metry. Lawenda ma właściwości przeciwskurczowe, uspokajające i przeciseptyczne. Działa wiatropędnie i uspokajająco na układ pokarmowy oraz poprawia trawienie. Głownie w postaci herbatki z kwiatów i olejków eterycznych. Jest stosowana jako środek przeciw molom, które nie lubią jej zapachu. Prócz tego kwiaty stosowane są w kosmetyce i przyspieszają regenerację naskórka. Jest miododajna i często występuje jako roślina ozdobna.

10.http://i48.tinypic.com/2we9lqx.jpg
Borówka czarna (Vaccinium myrtillus)     Krzewinka wieloletnia występująca w Europie i Azji, osiągająca wysokość do 40 cm. Gałązki są nagie i rozgałęzione. Ulistnienie skrętoległe, liście zielone na zewnątrz połuskujące, od spodu jaśniejsze, opadają na zimę. Owadopylna. Owocem jest czarna jagoda z niebieskawym nalotem. Czas od zapylenia do pełnej dojrzałości owocu wynosi około 2 miesiące. Świeże owoce działają rozluźniająco przy zaparciach i jednocześnie przecibiegunkowo. Jest środkiem ppomocniczym przy leczeniach układu moczowego oraz wpływa korzystnie na wzrok.

11.http://i49.tinypic.com/sfyq2f.jpg
Szałwia lekarska (Salvia officinalis) Wiecznie zielony krzew występujący dziko w Europie, basenie Morza Śródziemnego. Uprawiana również w Ameryce Północnej, gdzie dziczeje. W Polsce nadaje się do uprawy w ogródku, choć w stanie dzikim nie występuje. Osiąga wysokość średnio 50-70 cm, łodyga zdrewniała u spodu, a część zielona łodygi pokryta drobnym, małym włosiem. Liście ułożone naprzeciwlegle o długich ogonkach. Kwiaty zebrane w nibyokółki, kwitnie od maja do czerwca. Lubi słoneczne zbocza, rośnie na glebach bogatych w wapń. Szałwia działa korzystnie na układ trawienny, obniża poziom cukru we krwi, stosowana w chorobach jamy ustnej i układu oddechowego. Działa kojąco na nerwice i depresję, łagodzi podrażnienia i przyspiesza gojenie. Jest olejko dajna.

12.http://i47.tinypic.com/k4b2v4.jpg
Mniszek lekarski (Taraxacum officinale) Gatunek występujący w Europie i Azji, pochodzący ze strefy okołobiegunowej. Roślina pospolita w Polsce, nazywana często mleczem. Łodyga w środku pusta, na zewnątrz owłosiona. Ulistnienie okółkowe, liście zawierają sok mleczny. Kwiaty zebrane w koszyczki, dojrzały kwiatostan zmienia się w tzw. dmuchawiec. Owoce to niełupki koloru szarego. Korzeń stosunkowo gruby. Nie ma specjalnych wymagań glebowych, ale najczęściej występuje na nieużytkach. Kwitnie od kwietnia do lipca. Na polach uprawnych jest pospolitym i uciążliwym chwastem. Lubi miejsca słoneczne, a jeśli gleba jest bogata w azot, to już niemal pewne, że mniszek się w tym miejscy pojawi. Działa moczopędnie, stosowana w chorobach układu moczowego i wątroby. Podnosi odporność organizmu i pomaga w leczeniu: miażdżycy, cukrzycy, otyłości i reumatyzmu. Z płatków mniszka z dodatkiem cytryny i cukru wytwarza się wino kwiatowe. Podnosi sprawność seksualną.

_______________________________________________________________________________________________

8. Podstawowe rośliny magiczne

1. Tentakula

Tentakula jest to rodzaj rośliny, wykazującej jednak dużo cech zwierzęcych. Występują trzy główne odmiany tentakul. Każda z nich ma nieco inny kształt, jest mniej lub bardziej przydatna we współczesnej magii. Różnią się rozmiarami i poziomem agresji wobec innych roślin oraz zwierząt. Wszystkie mają jednak podobny kształt. Mają korzenie w kształcie grubej bulwy, nieco spłaszczonej po bokach.
Z tych spłaszczonych boków odrastają czerwonobrunatne, fosforyzujące wypustki. W tych odrostach magazynowane są substancje odżywcze oraz nadmiar wody. Z wyżej wspomnianej bulwy wyrastają macki.
Mogą się wyjątkowo rozciągać. Z wiekiem bulwa tentakuli nie powiększa się, a zamiast tego jej macki wydłużają się. Macki są czerwone i kolczaste, aczkolwiek bezlistne.
Poruszają się wyjątkowo szybko i działają niezależnie od innych macek. Są bardzo podatne na bodźce. Najlepszą metodą walki z tentakulą jest: polanie macki kwasem lub silne uderzenie (oczywiście większość zaklęć daje lepsze skutki, ale niekoniecznie musimy być zaopatrzeni w różdżkę). W przypadku drugiej formy obrony należy szybko cofnąć dłoń. W innym wypadku dłoń może zostać ugryziona (w przypadku tentakuli jadowitej) bądź ugryziona, zakażona (najczęściej śmiertelnie) jadem, albo pochwycona, uniesiona w powietrze razem z właścicielem i silnie ciśnięta o ziemię. Każdy gatunek tentakuli rozmnaża się bezpłciowo, poprzez podział macki.
Gdy dochodzi do rozmnażania jedna macka odczepia się od bulwy i może przez około jedną godzinę wędrować samodzielnie. Jeżeli do tego czasu nie znajdzie odpowiedniego gruntu to obumiera. Jeżeli znajdzie, to zakopuje część macki w ziemi, gdzie po paru dniach gubi je i zmienia się w bulwę. Taka macierzysta macka już nie rośnie, a z czasem pozostaje najkrótszą, lecz najsilniejszą kończyną tentakuli.

2. Mandragora

Łacińska nazwa Mandragory to Mandragorus. Najcenniejszą częścią mandragory jest jej gruby brązowy korzeń, mogący dorastać do ponad metra długości. Często bywa rozwidlony i każdemu z odrobina wyobraźni może przypominać człowieka. Księgi ziół i roślin częstokroć przypisywały należącej do rodziny piankowatych mandragorze ludzkie cechy i opisywały ja jako mężczyznę z długą broda albo kobietę o bujnych włosach. Podobieństwo do człowieka można było z łatwością wzmocnić, dokonując kilku zabiegów nożem,
i to właśnie ono bez wątpienia legło u podstaw sadu, ze jak człowiek wyciągany z ciepłego posłania, wyrywana z grządki mandragora będzie krzyczeć.
Mimo współczucia, jakie ludzie żywili dla nieszczęsnego położenia wydobywanej siła z ziemi mandragory, wyrywali ja często i wykorzystywali w rozmaitych celach. W starożytności uważano ja za środek przeciwbólowy i nasenny, a w większych ilościach miała wywoływać delirium, a nawet doprowadzać do szaleństwa. Używano jej wiec do ukojenia chronicznych bólów, a także przepisywano na melancholie, drgawki i reumatyzm. Rzymianie stosowali mandragorę jako środek znieczulający, podając pacjentowi przed operacja kawałek jej korzenia do żucia. W starożytności, a później tez w średniowiecznej Europie ceniono mandragorę również za jej domniemane magiczne właściwości.
Była popularnym składnikiem eliksirów miłości i podobno używała jej juz Kirke - najlepiej znana czarodziejka greckiej mitologii - przygotowując swoje najpotężniejsze mieszanki. Według tradycji anglosaskiej mandragora mogła wypędzać demony z opętanych, a wielu było przekonanych, ze zasuszony kawałek jej korzenia noszony jako amulet odgania złe moce. Natomiast zgodnie z innymi przekazami demony właśnie zamieszkiwały korzenie mandragory i bywało, ze posiadanie jej rzeźbionego korzenia prowadziło do oskarżeń o czary.
Podejrzliwi twierdzili tez, ze mandragora najlepiej rośnie pod szubienicami straconych morderców. Z mandragory korzystano również we wróżbiarstwie. Wróżbici twierdzili, ze lalki z korzenia mandragory odpowiadają na pytania dotyczące przyszłości, dając znaki głowami. W Niemczech wieśniacy znani byli z ogromnej troski, jaka otaczali swe rzeźbione mandragory, przyprawiając im oczka z ziaren zbóż, ubierając je i kładąc do snu do maleńkich łóżeczek - a wszystko po to, by zechciały udzielić odpowiedzi na ważne pytanie, jakie może się kiedyś pojawić.

3. Wilcza Jagoda

Pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna)jest z rodziny psiankowatych. Rośnie w zaroślach i nad brzegami rzek. Pokrzyk wilcza jagoda ma kłącza grube (średnicy 3-8 cm), z wieloma wierzchołkami wzrostu i masywnymi korzeniami. Łodyga wzniesiona, rozgałęziona, zielona, czasem z fioletowym odcieniem, do 2 m wysokości, w górnej części gruczołowato omszona.
Liście duże, jajowato zaostrzone, od spodu słabo omszone. Górne liście znacznie mniejsze od dolnych osadzone parami, prawie naprzeciwległe, dolne - skrętoległe. Kwiaty osadzone pojedynczo, rzadziej parami w rozgałęzieniach łodygi lub w pachwinach liści, o szypułkach zwisających, gruczołowato omszonych. Kwitnienie od czerwca do końca okresu wegetacji.
Owoc tej rośliny jest trujący. W pierwszym roku życia rośliny słabo kwitną i owocują, w drugim roku - obficie. Jest to stara roślina lecznicza, o której właściwościach wspominali starożytni Grecy i Rzymianie.
Stosowano ją w najróżniejszych przypadkach; przy melancholii, atakach epilepsji, duszącym kaszlu i żółtaczce. Rozcieńczony wodą sok ze świerzych liści stosowano przy przewlekłych zapaleniach oczu u człowieka i zwierząt gospodarskich.
Pokrzyk cieszył się dużym powodzeniem u Rzymianek jako środek rozszerzający źrenice, zwiększający blask oczu oraz skutecznie przyspieszający i pogłębiający oddech (stąd nazwa łacińska rośliny - piękna pani).
Kto wie jednak, czy nie dawniej znano pokrzyk jako źródło trucizny. Łacińska nazwa rodzaju - Atropa jest imieniem jednej z trzech mitologicznych bogiń przeznaczenia. Francuski rzeźbiarz Debay nadał boginiom postać młodych dziewic: Lachesis z wrzecionem w ręce rozpoczyna prząść nić życia, Kloto uwieńczona owocami snuje dalej nić, którą nieubłagana Atropa, w smutnym wianku cyprysowym zamierza przeciąć.
Pokrzyk zawiera alkaloidy (podstawowe substancje czynne) we wszystkich narządach. Najważniejszymi preparatami leczniczymi są: siarczan atropiny, proszek z liści. W homeopatii stosuje się suszone liście lub nasiona. Korzeń pokrzyku służy do sporządzania Extractum Belladonnae fluidum. Wyciągi z korzeni pokrzyku stosowane są w wielu krajach do leczenia objawów drżączki porażennej (parkinsonizm).
Preparaty pokrzyku stosowane są jako środki rozkurczowe i przeciwbólowe przy wrzodowej chorobie żołądka i dwunastnicy, kamicy żółciowej, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, skurczach jelit i dróg moczowych, zwiększonej czynności wydzielniczej gruczołów ślinowych i śluzowych, przy skurczach mięśni gładkich narządów wewnętrznych i w okulistyce w celu rozszerzenia źrenic i porażenia mechanizmów akomodacyjnych. Pod uprawę przeznacza się pola nisko położone, wilgotne, ale z poziomem wód gruntowych nieprzekraczającym 2 m, gleby strukturalne, lekkie lub średnie.
Pielęgnowanie polega na zwalczaniu chwastów i szkodników oraz niszczeniu skorupy glebowej. Wczesną wiosną 2- i 3-letnie plantacje oczyszcza się starannie z obumarłych części roślin - źródła szkodników i chorób, a międzyrzędzia spulchnia się głęboko, uprzednio nawożąc pogłównie rośliny. Zebrane liście suszy się zaraz z powietrznych lub ogniowych suszarniach. ziele pozostawia się przed suszeniem na pewien czas na polu, aby straciło turgor.

4. Diabelskie Sidła

Diabelskie Sidła to bardzo rzadka roślina, która rośnie w ciemnych i wilgotnych miejscach. Ma długie, giętkie łodygi zakończone "wąsatymi" liśćmi. Jest bardzo niebezpieczna! W błyskawicznym tempie sidła oplatają ciało ofiary i potrafi udusić człowieka. Gdyby nie daj Boże, któreś z was znalazło się kiedyś w sidłach Diabelskich Sideł należy nie wydawać żadnych gwałtownych ruchów i głośnych okrzyków.
Na wskutek tego roślina może jeszcze ciaśniej opleść swoją ofiarę. Jednakże roślina ta jest jak najbardziej do pokonania. Wystarczy jedynie skierować na nie promień światła, najlepiej zaklęciem Lumos. Wtedy pędy rośliny zaczynają słabnąć i stopniowo się cofać, dając nam szansą ucieczki. Najlepiej jedn>ak, aby taka sytuacja nie zaistniała. Mimo że Diabelskie Sidła występują dosyć rzadko, należy na nie uważać.

5. Mimbulus Mimbletonia

Pochodzi z Syrii. Przypomina kaktusa tylko zamiast kolca ma wypustki, które plują trucizną na swoją ofiarę. Jest to ulubiona roślina Neville'a, którą dostał od cioci na 15 urodziny.

6. Ślaz

Składnik Eliksiru Wielosokowego, koniecznie musi być zbierany przy pełni księżyca.

7. Asfodelus

W Polsce znany tez jako złotowłos, śródziemnomorska roślina liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w starożytności sadzona na cmentarzach jako pokarm dla zmarłych, poświęcona królowej Hadesu Persefonie; jej bulwa jest składnikiem eliksirów, m.in. napoju usypiającego, znanego także jako Wywar Żywej Śmierci.

Offline

 

Stopka forum

RSS
Powered by PunBB 1.2.23
© Copyright 2002–2008 PunBB
Polityka cookies - Wersja Lo-Fi


Darmowe Forum | Ciekawe Fora | Darmowe Fora
www.narutoshippuudengaara.pun.pl www.yabssorborn.pun.pl www.prosreborn.pun.pl www.flashmobbielsko.pun.pl www.nc10.pun.pl