Z czarną magią kojarzą się zazwyczaj skurczone głowy, sznur wisielca, trujące świece i inne, równie złowieszcze dobrodziejstwa. Jedni czerpią z Czarnej magii by zabijać ślimaki w ogródku, jednak większość używa jej by szkodzić innym. Jak każdy inny rodzaj magii, czarna magia znana jest od tysięcy lat. Kiedy niektórzy przedstawiciele wczesnych cywilizacji opracowali zaklęcia i magiczne słowa mające leczyć choroby, sprowadzać deszcz na spalone suszą pola albo chronić wioskę przed nieprzyjaciółmi, inni głowili się nad klątwami pozostałymi nadprzyrodzonymi sposobami zadawania bólu i zsyłania nieszczęścia na sąsiadów. W ten sposób można odpłacić za osobistą urazę, pozbyć się rywala w interesach albo zdobyć przewagę nad przeciwnikiem politycznym. Kiedy w 19 roku n.e. zmarł wódz Rzymski Germanik wiele dowodów wskazywało na to że padł ofiarą Czarnej magii. Pod podłogą jego domu oraz za ścianami znaleziono wiele ludzkich kości, spisanych klątw oraz wiele ołowiu ( znany w tamtych czasach jako metal śmierci). W szkołach magii młodzi adepci magii studiują nikczemne praktyki czerwonych kapturków, kappa, wilkołaków, dementorów i innych groźnych stworzeń. Starsi adepci uczą się bronić przed klątwami i urokami, złych czarownic i czarnoksiężników, którzy stosują te bezprawne środki by uzyska całkowitą kontrolę, zadać męki, nie dotykając ofiary nawet palcem, a nawet popełnić morderstwo. Wielu innych praktyk tradycyjnie uważanych za czarną magię, nie obejmuje programu nauczania w szkołach poza kilkoma wyjątkami, jakimi są Durmstrang i z dalekiego wschodu pewna niewielka szkółka Samandora. Jednak nigdy nie zaszkodzi się dowiedzieć, jakie sztuczki ma w zanadrzu każdy przyzwoity lub mniej czarnoksiężnik.


Jedną z najstarszych i najszerzej praktykowanych form czarnej magii jest magia wizualna; wykorzystuje się do niej portret ofiary albo jej glinianą lub woskową figurkę, które się następnie z rozmysłem okalecza lub po prostu niszczy. Każda rana zadana figurce ma przynosić ból ofierze. W starożytnych Indiach, Persji, Afryce, Egipcie i Europie powszechnie używane były figurki woskowe, gdyż łatwo je było wykonać, a jeszcze łatwiej stopić, co miało sprowadzić na ofiarę wyniszczającą chorobę i śmierć. Niewielkie kukiełki robiono również gliny, drewna lub materiału i malowano tak by przypominały ofiarę.

Do innych metod kaleczenia figurek zalicza się między innymi wbijanie w nie szpilek lub noży, co ma przynosić ofierze ból albo chorobę, a także zakopywanie figurek wykonywanych z substancji pochodzenia zwierzęcego albo roślinnego, aby zgniły.

Inną starożytną formą czarnej magii była nekromancja, z greckiego nekros, czyli zwłoki, manteia - proroctwo, która polegała na wywołaniu duchów zmarłych, by z ich pomocą poznać przyszłość. Wierzono, bowiem, ze zmarli, nieograniczeni już ziemską perspektywą, mają dostęp do wiedzy na temat teraźniejszości i przyszłości nie dostępnej dla żyjących. Nekromancja pojawiła się w biblii, praktykowana była w starożytnej Persji, Grecji i Rzymie i cieszyła się popularnością w renesansowej europie. Chociaż niektórzy nekromanci usiłowali budzić do życia nieboszczyków, większość zadowalała się przywołaniem ducha zmarłego do rozmowy, poprzez odprawianie stosownych zaklęć i rytuałów oraz rysowaniem magicznych formuł i symboli na ziemi nad grobem zmarłego. Często wyczekując pojawienia się ducha, nekromanta otaczał się czaszkami i innymi symbolami śmierci, przywdziewał ubranie zdjęte ze zwłok i wszystkie swoje myśli skupiał na śmierci. Kiedy duch zjawił się wreszcie (byle drgnięcie płomienia świecy mogło zwiastować jego przybycie), nekromanta zadawał mu pytania, czasem dotyczyły one wielkich tajemni życia, czasem znów przyszłości, a czasem bardzo przyziemnych spraw, na przykład gdzie zakopano skarb. Chociaż celem nekromancji nie zawsze było szkodzenie komuś, wywoływanie duchów i zakłócanie spokoju zmarłego było uważane za nie moralne i godne pogardy, co zapewniło miejsce nekromancji w dziedzinie czarnej magii.

Według niektórych autorów dziel magicznych i niektórych magów magia jest bezbarwna to, czy mamy do czynienia z czarną magią czy białą magią, zależy wyłącznie od intencji. Na przykład stopienie woskowej figurki, okrutnego dyktatora by zginął, z pewnością uważane by było za przejaw białej magii, jednak ze strony dyktatora za przejaw czarnej magii. Inni znów twierdzą, że tocząca się walka między czarną a białą magią, jest wyrazem dwoistej natury człowieka, jego zdolności do czynienia dobra i zła. Czarnoksiężnicy, jak my wszyscy, mogą korzystać ze swych umiejętności, by tworzyć, nieść pomoc i przysługiwać się światu, lub też mogą dopuścić do głosu inne aspekty ludzkiej natury - kierować się egoizmem, chęcią dominacji i pragnienia władzy i być zdolni do najnikczemniejszych czynów.