Wstęp
Oto juz druga dzial Waszego podręcznika do Historii Magii. Tym razem o wiele więcej nauki, ale przecież oto jest ten podręcznik ;);) Od Ludów Starożytnych po Żad Magiczny, czyli wszystko co powinniście wiedzieć na tym etapie szkoły^^ Życzę miłego czytania XD
_________________________________________________________ Ludy Starozytne cz.1
Starożytny Egipt Dolina Nilu w 3000 roku p.n.e. była tarliskiem magii. Żadna starożytna cywilizacja nie była tak przepełniona zainteresowaniem zmarłymi i życiem pozagrobowym. Najbardziej wiarygodne źródła podaja, ze początków magii należy poszukiwać w Egipcie, pierwsze zaklęcie, pierwsi magowie... Wszystko to wywodzi sie ze starożytnego Egiptu. Z hieroglifów, których Egipcjanie używali jako pisma wynika, ze egipska magia i religia były blisko ze sobą związane. Bogowie egipscy, w przeciwieństwie do tych z innych kultur, powierzyli ludzkości wiedze magiczna. (Dla porównania: wg greckiej mitologii tytan Prometeusz - jego imię oznacza "przewidujący" - musiał oszukać bogów, aby zdobyć dla ludzi ogień, symbol życia i wiedzy!). Wg egipskich wieżę magia została stworzona w postaci boga Hecka tuz po stworzeniu świata. Imię Hecka stało sie słowem oznaczającym "magie". Słowo to zostało przejęte przez Greków, którzy nadali mu grecka pisownie i wymowę. Tak powstało słowo magia, od którego wywodzi sie słowo używane obecnie w większości języków europejskich. Hot, najwyższy wladcadomu życia i pierwszy wtajemniczony był bogiem lecznictwa - które w starożytnych kulturach było zawsze powiązane z czarodziejstwem - a także astronomii i matematyki. Przedstawiano go często z piórem i twierdzono, ze jest autorem tajemniczych ksiąg odsłaniających sekrety alchemii i wiedzy o wszechświecie. Podobno jedna z tych ksiąg została zapieczętowana w złotej szkatule i umieszczona ukrytej świątyni. Ponadto Hot był również opiekunem Boskiego Pisma, jak nazywano hieroglify. Egipcjanie głęboko wierzyli w skuteczność czarów i zaklęć. Czasami wymawiano magiczne formuły nad woskowa albo gliniana figurka osoby lub rzeczy, która chciano zaczarować. Zaklęcia te były zazwyczaj używane do leczenia, ale znane SA tez mniej godne naśladowania sposoby ich wykorzystywania. Pewien czarodziej, Weba-aner, miął podobno przemienić w sadzie figurkę krokodyla w żywe zwierze. Groźna bestia zabiła obrońcę królowej-cudzoloznicy, po czym została z powrotem zamieniona w figurkę. Inny kaplan-czarownik "władał" wszystkimi królami za pomocą swych "magicznych mocy". Topił makiety swoich statków, powodując w ten sposób zatopienie prawdziwych flot. Egipska magia była jednak bardziej związana z osobista świętością niz. doczesnymi bogactwami. Wg tekstu źródłowego, "ten, kto jest Kaplanem żywych... spełnia swoje zadania, nie oczekując w zamian nagrody. Taki nauczyciel żyje prawdziwie pobożnym życiem." Z Egiptu wywodzi sie także skarabeusz, Zuk, którego zarówno uczniowie Akademii Magii jak i ich Absolwenci znają bardzo dobrze (gdyż SA używane przy produkcji eliksirów). Skarabeusze (w Polsce nazywane poświętnikami) zbierają i toczą kule nawozu, w których składają jaja. W starożytnym Egipcie to toczenie kul uznawane było za symbol ruchu Słońca, które toczy po niebie bóg-skarabeusz Chepri. Później skarabeusze stały sie również symbolem nieśmiertelności. Rzeźbione w kształcie skarabeuszy amulety kładziono na sercu mumii, aby przygotować je do drogi w zaświaty. Do dziś skarabeusze SA popularnym motywem w jubilerstwie. Wiedza magiczna z upływem czasu została zamknięta za wrotami świątyni. To kapłani znali magie snu, hipnozę, jasnowidzenie, halucynacje, tworzyli amulety. Dlatego było to grupa bardzo szanowano w społeczeństwie egipskim i stojąca prawie na równi z faraonem. W niektórych sprawach król nawet nie mógł decydować bez pomocy Kaplana [głównie boga Mona]. Zaklęcie wywołujące śmierć: Na czerwonych naczyniach lub figurkach z wosku przedstawiających jeńców wypisywano wśród innych formuł magicznych życzenie "Niech umrze (imię)." Naczynie rozbijano, a figurki nakłuwano szpilami i wsadzano do trumien. Los wrogabyl przesadzony. Egipcjanie znali również zaklęcia zapalające ścianę, podpalające ogień, a także rozwinęli astronomie. To właśnie Egipcjanie odkryli wiele magicznych stworzę. Niestety, nie wszystkie ocalalydo dziś. Na przykład skarabeusz, który przez mugoli był często utożsamiany z pospolitym Zukiem gnojakiem. AISSUASI - czarodzieje egipscy
Mezopotamia Równolegle do magii egipskiej rozwinęła sie także ta z równiny miedzy Tygrysem i Eufratem. W Mezopotamii rozegrała sie jedna z wielu bitew dobra ze złem, A z Pasu. A potężnym zaklęciem ostatecznie unicestwił swojego nieprzyjaciela. To właśnie tam potężny Marzuk zniszczył i storzyl swoja szatę na nowo zaklęciami, gdyż chciał udowodnić swoja wartość. W Mezopotamii często występowały opętania. Dlatego bardzo rozwinięta gałęzią magii były zaklęcia egzorcystyczne. Opętanie objawiało sie często cielesna choroba, która wyleczyć potrafił jedynie szanowany mag-egzorcysta. Co do wróżb... "Gdy aureola otacza księżyc, a Mars znajduje sie wewnątrz niedojdzie do pomoru bydła - [miasto] Ab baru straci na znaczeniu" - mówi wróżba z babilońskiej tabliczki. Jak wiec widać wróżbiarstwo związane było głównie z astrologia. Inna popularna metoda przewidywania przyszłości było odczytywanie przyszłości z organów wewnętrznych. Hepatoskopia to określenie używane dla określenia wróżenia z wygładu wątroby. Dlaczego z wątroby a nie np. z serca? Ponieważ jest to organ wytrzymalszy i bardziej intrygujący niz. inne. Oczywiście nie trzeba było wycinać sobie wątroby ;). Wróżyło sie organu ofiarnego zwierzęcia, zwykle owcy. Hepatoskopia wymagała lat nauki. Specjalistyczne tekstyzostaly zapisane pismem klinowym.
Persowie Uważa sie, ze wysoka magia narodziła sie w Persji, a pierwszymi magami byli kapłani Zaratustry, hoc nie ma tu pewnych danych. Bywało, ze tych Kaplanów, mędrców wiązano z przedstawionymi przez św.. Mateusza magami, którzy, kierując sie jakąś tajemnicza gwiazda, mieli przybyć ze Wschodu do małego Jezusa. Dziś w dalszym ciągu toczy sie debata, kim mogli być ci magowie. Według współczesnej wiedzy o Ewangelii jest to midrasz, czyli pewna opowieść, obrazowo ilustrująca to, co św.. Łukasz wyraził w sposób bardziej abstrakcyjny słowami Symeona: Moje oczy ujrzały (...) światło na oświecenie pogan (Kl. 2, 30-32). Magowie ci reprezentują wiec rozmaitych mędrców, którzy przybyli złożyć pokłon Chrystusowi. Natomiast mag w starożytnej Persji zajmował sie równocześnie magia i astrologia. Kapłani ci zajmowali sie objaśnianiem słów i prorokowaniem, zaś w czasie ceremonii ofiarniczych śpiewali pieśni o narodzinach bogów. Wiedza oraz umiejętności kleru perskiego określane były mianem 'magii' (magia) Z Persja kojarzy sie na pewno Zoroaster, in. Zaratustra, który jako jeden pierwszy odkrył historie Równowagi. Tej historii jednak nie będziemy tu przytaczać, gdyż nie może ona zostać spisana w całości. Jest znana tylko bardzo nielicznym magom.
Angakokowie W mitologii eskimoskiej czarownicy posiadający wiedze tajemna, dzięki której potrafią przebłagać groźne niezbadane moce, a nawet im rozkazywać. Odbywali rytualne podróże na dno morskie i planety w celu zaskarbienia swojej społeczności łask i dobrodziejstw ducha przyrody Żydzi BAAL HEM (Pan Imienia) - w tradycji żydowskiej ten, kto poznał właściwe imię Boga, posiadał wielka tajemnice: mógł wypowiadać je jako zaklęcie i niczym sam Stwórca, ożywić martwa materie
Mongolia Beki W tradycji mongolskiej astrolog i wróżbita, opiekun kultu
Czojdzin W Mongolii lama - wróżbita, medium ekstatyczne, któremu podczas seansu duchy opiekuńcze przekazują wiedze oraz informują o mających nastąpić wydarzeniach
Polska Charakternik W dawnych wierzeniach polskich czarnoksiężnik posługujący sie charakterami, czyli znakami magicznymi, najczęściej w celach zloczynnych
Majowie Chlam
Kaplan starożytnych Majów, opiekun kultu
Curacao Czarownik puszczańskich plemion w Ameryce Południowej. Gromadzi tradycyjna wiedze Indian, zajmuje sie wieszczeniem, kontroluje tajemne siły przyrody, unicestwia wrogich swojemu ludowi czarowników _______________________________________________________________
Ludy Starożytne cz.2
Cyganie Czowala W wierzeniach Cyganów węgierskich szamanka - opiekunka kultu, wróżbitka i znachorka PIERWSZE SZKOŁY MAGICZNE Wielkim przełomem w dziejach czarodziejstwa było powstanie pierwszej szkoły, w której nauczano magii. Powstała ona w XXXII w.p.n.e. W starożytnej Grecji, a dokładniej w pobliżu Sparty. Nauczano tam eliksirów, zaklęć i transmutacji. Szkoła ta nosiła nazwę ?watowej Szkoły Sztuk Magicznych i przez wiele setek lat była jedyna taka instytucja. Dopiero w VII w.p.n.e. Powstała nowa szkoła - Cielenterre, na terenie obecnej Francji. Niestety istniała tylko przez 52 lata, bo rozpętała sie wielka wojna miedzy jugolami a czarodziejami. Zamknięto Do końca starozytno?ci panował pokój miedzy magicznymi i niemagicznymi.
Aborygeni c magia opierała sie na wierze w istnienie jednorodnej, potężnej siły wypełniającej cały wszechświat. Energie ta zwali 'mana'. Tworzyli różne magiczne przedmioty, które gromadziły ta energie. W tej kulturze istniało tabu, którego przestrzeganie zabezpieczało przed utrata many. Pojecie tabu zostało przejęte przez mugoli i często dziś jest blednie stosowane. Do najważniejszych tabu u aborygenów należały zakazy: kazirodztwa, zabójstwa, zjadania nieczystych potraw, dotykania nieczystych ludzi i przedmiotów.
Hetyci Celem obrzędów magicznych u Hetytów było poznawanie rzeczywistosci i pozyskanie możliwości jej modyfikowania. Magie stosowano np. w przypadku ciężkiej choroby. Ważna role w tego rodzaju magii odgrywała tzw. starucha, czyli doświadczona kobieta. Ważna role odgrywały słowa. Hetyci znali zarówno magie biała, jak i czarna, szkodliwa. Znaczna cześć tekstów magicznych stanowią notatki wróżbiarzy.
Tybet Calkowiecie odmienny rodzaj magii. W tej książce nie zostanie poruszony. Tu rozwinął sie animizm. Duchy występują na całym świecie, ale tu podzielono je na 3 kategorie: duchy przodków, duchy miejsca i duchy przyrody. Duchy były ściśle związane z magia birmańska.
Aztekowie Ten lud z Meksyku wróżył z wnętrzności pelikana [hepatoskopia]. ODKI Było to plemię z Mniejszych Wysp Duda w Indonezji, które róniez wróżyło z wnętrzności kurczaka.
Talia Ludy italskie poddawały sie częstym praktykom oczyszczającym. Stworzyli również wiele zaklęć i amuletów. Wróżyli również z lotu ptaków.
Grecja Autorzy wielu zaklęć i przedmiotów magicznych, często przechodzących w posiadanie mugoli. Nie szczędzili również różnego rodzaju klątw. Popularna w starożytnej Grecji była hepatoskopia. Platon "nadal osobowość" żywiołom, tzn. odkrył ich potencjał i związki. Zajmował sie również astrologia, jako odzwierciedleniem życia ziemskiego. Tu odkryto pierwsze właściwości planet i tworzono horoskopy. "Tetrabiblos" ("cztery księgi") Klaudiusza Ptolemeusza z Aleksandrii było "biblia" astrologii. Ptolemeusz żył ok.85-115 n.e. Grecy humorom ciała przydzielili metale, zioła, części ciała, pojedyncze narządy, rodzaje wydzielin, a potem przypisywali planetom. W Grecji najprawdopodobniej także powstała różdżka. Istanial róniezrytual "przyszpilania" wroga. [patrz EGIPT] Starozytni Grecy slyneli również z licznych wyroczni. Jedna z najsłynniejszych znajdowała sie w Delfach. Do Grecji magie orientalna przyniósł Ostanes towarzyszący perskiemu królowi Kserksesowi w wyprawie wojennej przeciw Grekom w 480 r.p.n.e. Patronka praktyk magicznych w Grecji była tajemnicza Hekate - bogini zmarłych i upiorów, mistrzyni czarów, opiekunka czarownic. Wierzono ze nocą odbywa ona powietrzne jazdy razem z orszakiem demonów, poprzedzona gromada czarnych psów. Jest wysoka, ma wężowate włosy ma pochodnie w lewej ręce a miecz w prawej. W II w.p.n.e. został opisany pierwszy zabieg magii miłosnej. W Grecji istniało wiele rodzajów czarodziejów np. Gocie (Goetel), nazwani tak od wycia i dzikich krzyków, jakimi wymawiali swoje zaklęcia. Czarodzieje ci nie byli zbyt lubiani wierzono ze to oni rzucali wszystek źle uroki. Czarodzieje ci tez za pieniądze dostarczali trucizny i talizmany. Starożytni Gracy znali tez astrologie. Był to rodzaj magii, która mieli wynaleźć Chaldejczycy. Nazwa "Chaldejczyk" oznaczała w Grecji astrologa, a wiec maga odczytującego z gwiazd przyszłe losy ludzi i narodów. Najbardziej znanym astrologiem był Bero sus to on założył szkole astrolog i wróżbiarstwa na wyspie Kos. Ateńczycy bardzo go cenili.
Etruskowie Do żadnego przedsieziecia publicznego czy prywatnego nie przystępowano bez zasięgnięcia porady u wróżbiarza. Orzekał on o przychylności bogów. wróżono z wnętrzności zwierząt, piorunów i lotu ptaków. Wiedza z poszczególnych dziedzin wróżbiarstwa była zawarto kolejno w księgach: libr haruspicini, libr fulgurales i libr rituales. Haruspikowie, czyli wrózbiarze cieszyli sie powazaniem w całym Rzymie (bo Etruskowie to przodkowie Rzymian :)). Etruskowie przyswoili hepatoskopie [patrz MEZOPOTAMIA] od Babilończyków, lecz dopiero tutaj powstawały pierwszeszkoly świątynne uczące tego sposobu wróżenia. We włoskim muzeum mugolski (Piacenza) możemy oglądać naturalnej wielkości model wątroby wykonany z brązu znaleziony w etruskiej szkole.
Rzym Rzymianie specjalizowali sie w magii praktycznej. Pliniusz opisał wiele leczniczych eliksirów. Wszystkie zasady tworzenia eliksirów, składników, sposobu przygotowania bardzo przypominają czasy dzisiejsze. Mimo tego wszystkiego, Pliniusz zaprzeczał istnieniu magii. Galę był lekarzem, który również skomponował wiele nowych eliksirów. Magia niszczycielska zgodnie z tzw. "prawem dwunastu tablic" - była karana śmiercią juz od V w.p.n.e. W 139 w.p.n.e. pretor Cornelius Scipio Hispalus skażał na wygnanie wszystkich astrologów. Niewiele to pomogło. W I w.p.n.e. ludzi ogarnął szal wiec astrolodzy, madzy i jasnowidzowi stali sie popularni gdyż ludzie wierzyli ze po poznaniu przyszłości Beda mogli zapobiec nieszczęściom. W Rzymie tez pojawiły sie pierwsze czarownice np. sybille (jak sadzono oglądał tajemnice losów przyszłych ludzi i świata). Były tez inne czarownice np. szpetna Erichto zawsze kojarzyło sie ze śmiercią i zniszczeniem. W Rzymie odkryto wilkołaki i strzygi (tzw. wiedzmy w postaci ptaków dawniej wierzono ze porywały trupy które potem zjadały w swoich siedzibach).
Augur W starożytnym Rzymie Kaplan posiadający tajemnice wieszczenia ze znaków pochodzenia naturalnego: przelotu ptaków, zjawisk meteorologicznych itp. Eskimosi
__________________________________________________________________________________
Wazne postacie w SM
Orfeusz - legendarny tracki śpiewak, poeta, maź Eurydyki, założyciel i Kaplan sekty religijnej, w części opartej na misteriach dionizyjskich, głoszącej powrót do czystości ducha. Wieszcz, twórca pisma (jak chcą jego czciciele). Podobno autor rozprawy o wpływie kamieni szlachetnych na Zycie ludzi oraz traktatu o truciznach, a także dziel o wiedzy tajemnej
Rhaisis (Arabia) - alchemik, pierwszy twórca kamienia filozoficznego. Niestety, wykorzystywał go tylko do tworzenia złota, przez co miął wielu wrogów, a jego kamień zaginął.
Andros Niezwyciężony (starożytna Grecja) - twierdzi sie, ze jako jedyny potrafił stworzyć patronusa wielkości olbrzyma.
On Hop - starożytny słynny mag tybetański, założyciel sekty noszącej jego imię Bon. Religia łączyła elementy szamanizmu i animizmu: kult zmarłych, wiara w demony itp.
Herpon Podły (in.Herpo Głupiec) - Starożytny Grek. Pierwszy znany twórca bazyliszka. Wezousty. Po wielu eksperymentach odkrył, ze gdy kurzego jaja podrzuconego ropusze wykluwa sie olbrzymi waz, który posiada niebezpieczne moce. BASKI - autor slynnych przepowiedni, grecki wieszcz z Beocji (BAKIDZI - zwolennicy i uczniowie wieszcza Baksa)
Hermes Trismegistos - legenda głosi, ze ten egipski król panował przez 3226 lat. Był największym alchemikiem wszech czasów. Podobno, gdy Aleksander Wielki wtargnął do Egiptu, znalazł Szmaragdowe Tablice trzymane przez mumie Hermesa spoczywającego w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Tablice zawierały magiczne sekrety i wielu alchemików wieszało ich kopie na ścianach. Szmaragdowa Tablica, inaczej Tabula Smaragdina, jest prawdopodobnie najstarszym i najważniejszym zachowanym tekstem alchemicznym. Trismegistos oznacza 'po trzykroć wielki'. jednocześnie bóg i prorok, łączący w sobie cechy greckiego Hermesa i egipskiego Thotha, boga mądrości. Miął on być wynalazca pisma i wielu umiejętności związanych z medycyna , astronomia i magia. Główne założenie hermetyzmu głosi, ze wszechświat jest jednością, której części pozostają współzależne. Rządzące wzajemnymi stosunkami tych części prawa sympatii i antypatii możemy poznać tylko dzięki boskiemu objawieniu. Hermetyzm i alchemia hermetyczna, obejmująca system kosmicznych związków (korespondencji, tajemnych związków pomiędzy pozornie nie związanymi ze sobą zjawiskami zachodzącymi we wszechświecie) lęgła u podłoża wielu systemów magicznych. Do związków z hermetyzmem przyznawało sie m.in. Bractwo Rózokrzyzowe. Filozofia hermetyczna i dzieła takie, jak "Corpus Hermeticum" miały wielki wpływ na cala myśl renesansu. Alchemia hermetyczna interesował sie także m.in. C.G.Jung. ("Psychologia i alchemia").
Thanatos z Sakrenii (5342-81 pnę) - jeden ze znanych starożytnych Mistrzów Eliksirów. Wynalazł takie eliksiry jak Wieloskokowy, Uzdrawiający i Poprawiający Humor. Zmarł w wyniku przedawkowania nieznanej substancji. Przezmugolów ze stsarozytnej Grecji został włączony do panteonu bóstw jako bożek śmierci. Należał do bóstw doli i spraw ludzkich. Najmniej czczonymi bogami byli władcy piekieł i podziemia, od których zależał los człowieka po śmierci. Byli nimi Hades i Thanatos.
Huang Ti (ok.2697-ok.2598 pnę) - Żółty Cesarz. Półlegendarny założyciel cesarstwa chińskiego, filozof, wyznawca i szerzyciel taoizmu. Bohater - cywilizator, opiekun alchemii i rzemiosła oraz dawca sztuk wszelkich. Huang Ti podął sposób na nieśmiertelność w dziele o medycynie; wiedział także, jak otrzymywać złoto, gdyż w chwili połknięcia tabletki zapewniającej nieśmiertelność posiadł również tajniki alchemii.
LEGASZ (III tys.pne) - władca sumeryjski, mag i Kaplan, założyciel świątyń.
Kalchas - Kaplan i augur z Egei. W mitologii greckiej, syn Te stora z Myken (lub Megary). Słynny wieszczek grecki, którego wróżby i przepowiednie miały wielki wpływ na przebieg działań wojny trojańskiej: przepowiedział czas trwania wojny, wyjawił przyczynę gniewu Apollona, wymyślił podstęp z drewnianym koniem. Zwyciężony w sztuce wieszczenia przez Mops osa umarł ze zmartwienia (lub odebrał sobie Zycie). Mopsus (starożytna Grecja) - wróżbiarz, który pokonał jasnowidza Calchasa w pojedynku przepowiadania.
Kirke (starożytna Grecja) - zyla na wyspie Aeaea. Czarodziejka, uwodzicielka, kobieta pociagajaca ku sobie demonicznym czarem, femme fatalne. Ekspertka w dziedzinie zamieniania zagubionych żeglarzy w wieprze.
IHRAM Z Tyru (969-936 pnę) - król fenicki, wielki znawca rzemiosł i sztuki alchemicznej, wykonał dla króla Salomona spizowe kolumny i ołtarz do świątyni
Sybilla, czyli Michalca (V w. pnę) - prorokini z królestwa Saby, ofiarowała królowi Salomonowi trzy księgi (dziewięć wcześniej spaliła, gdy król nie okazał nimi zainteresowania), w których zapisano rzeczy przeszłe i przyszłe świata do Dnia Sadu Ostatecznego
Zoroaster/Zaratustra/Zaratustra (ok. vii, VI w. pnę) - pochodził z Persji. Reformator religijny mazdaizmu tak blednie nazywano zaratusztrianizm, zoroastryzm), prorok, cudotwórca, najwyższy mag, dawca nauk tajemnych.
Assurbanipal (669 - 662 pnę) - król Babilonii. Rozkazał wykonać spis imion bogów i demonów oraz sposoby wytwarzania amuletów i talizmanów, opisać obrzędy i rytuały magiczne (200 glinianych tabliczek z biblioteki króla znajduje sie w muzeum w Londynie)
Onomakritos (VI/V w. pnę) - opisywał kamienie szlachetne, określając ich naturę oraz właściwości lecznicze i magiczne
Mendys - potężny mag na dworze Cyrusa Wielkiego (ok.599pne-529pne). Próbował dokonać zamachu na monarchę
Pitagoras (570-496 pnę) - założyciel związku swojego imienia o bardzo surowej regule, którego członkowie musieli przechodzić skomplikowane wtajemniczenia, a także uczestniczyli w misteriach i obrzędach religijnych. Podstawa filozofii była wiara w wędrówkę dusz. Przyczyna wszechrzeczy były liczby. Wiele własnych dokonań naukowych członkowie związku przypisywali swojemu mistrzowi
Ostanes (pierwszy) - z magia zapoznał sie na dworze króla Kserksesa (ok.517 do 465 pnę), a następnie rozpowszechnił nauki tajemne na Peloponezie. Posługując sie przedmiotami magicznymi i wypowiadając odpowiednie zaklęcia, można zakląć demony i zmusić je do usłużności, a także skomunikować sie z duchami zmarłych.
EMPEDOKLES z Agrygentu (483-424 pnę) - wielki czarownik i cudotwórca. Posiadał moc spetywania i rozpetywania wiatrów, sprowadzania deszczu, odpędzania chorób, wskrzeszania zmarłych. Sam siebie uważał za boga i zbawcę ludzkości i nakazywał składać sobie ofiary
Platon (427-347 pnę) - twórca teorii bytu i wiecznych idei, teorii wędrówki dusz. Istnieją dwa światy: rzeczy i idei, przy czym świat rzeczywisty jest tylko obliczem świata idei. Lad jest zasada budowy wszechświata i jego wielki budowniczy, demiurg, swe dzieło tworzenia oparł na ideach. Na czele państwa powinni stać filozofowie Diagoras Z Melo - uczę Demokryta. Zaprzeczał istnieniu bogów, twierdził, ze mitologia grecka śluzy otumanianiu ludu. Będąc w Egipcie przeszedł próby najwyższych wtajemniczę. W swym dytyrambie wyszydził praktyki Kaplanów, ogłaszając, Iz polegają one na zręczności dekoratorskiej i aktorskiej, efektach pirotechnicznych i akustycznych i nie ma w nich nic nadprzyrodzonego. Za zdradę stanu został skazany na śmierć (zdołał zbiec przed wykonaniem wyroku)
Ostanes (drugi) - mag na dworze Aleksandra Wielkiego (356 - 323 pnę). Rozpowszechniał wiedze tajemna i zajmował sie uprawianiem sztuk magicznych
Berossos (ok.330-250 pnę) - astronom, historyk i mag babiloński, twórca astrologii horoskopowej. Założył szkole astrologiczna na wyspie Kos.
So pater (285-246 pnę) - neoplatonik. Wraz z Aidesiosem z Kapadocji założyli szkole pergamońska. Skazany na kare śmierci przez Konstantyna I za uprawianie i nauczanie magii. Specjalizował sie w magicznym zawiązywaniu wiatrów
Nechepso i Petosiris (II w. pnę) - greccy astrologowie. Król i Kaplan. Stworzyli wspólnie dzieło astrologiczne uważane za najdawniejsze w starożytności
Lukrecjusz (97-55 pnę) - filozof i poeta rzymski. Utrzymywał, ze w chwili śmierci dusza oddziela sie od ciała i pozostaje pośród żywych DIOSKURIDES PEDANIOS (Iw.) - Grek w służbie cesarzy rzymskich, działał w okresie panowania Nerona. W pięciotomowym dziele "De materia media" (0 substancjach leczniczych) opisał właściwości ziół oraz minerałów
Bar Jezu, albo Elymas - słynny mag z Cypru, prorok żydowski, rażony ślepota za sprzeciwianie sie naukom Pawła apostola Apią Z Aleksandrii (Iw.ne) - przy pomocy sztuki czarnoksięskiej wywołał duchy, które wyjawiły mu, skąd pochodził Homer, oraz kim byli jego rodzice. Swej rewelacji nigdy światu nie zdradził
Apoloniusz z Tany (I w.) - posiadał wielka moc czarnoksięska: łatał w powietrzu, wskrzeszał zmarłych, pokonywał epidemie. Autor biografii Pitagorasa oraz księgi: O ofiarach i czarach
Szymon Mag (I w.) - jeden z twórców filozofii gnostycznej, uczę słynnego cudotwórcy Dositheusa. Uprawiał magie za pomocą demonów, konstruował myślące automaty, łatał w powietrzu, leczył chorych. Współzawodniczył w czynieniu cudów z apostołami św. Piotrem i św. Pawłem. Współcześni uważali go za wielkiego czarnoksiężnika i cudotwórcę, oddawali mu cześć boska. Wymieniany w Biblii i "Złotej Legendzie"
Tiridades (I w.) - pokonany władca Armenii, rezydent na dworze Nerona. Wtajemniczał cesarza w karana sztuki magicznej, dokonywał krwawych rytuałów z użyciem ofiar ludzkich
Flawiusz Józef (37-103) - dowodził, Iz dusza może odłączyć sie od ciała podczas snu i wówczas jest w stanie ujrzeć przyszłe wydarzenia
Lutrach (45-125) - Kaplan delficki. W swych dziełach przekonywał o istnieniu demonów: "De pytie oraculis" (0 wyroczniach pytyjskich), "De genio Sokratis" (0 geniuszu Sokratesa), "De lside et Osiride" (0 Izydzie i Ozyrysie). Demony zamieszkuja powietrze, wchodza w kontakt z człowiekiem. Dwa potężne duchy - dobry i zły - ustawicznie zmagają sie z sobą, chcąc zdobyć panowanie nad światem. Mniejsze źle i dobre duchy znajdują sie w ludziach. Po śmierci człowieka te źle wcielają sie w zwierzęta
Locusta (ok.54) - słynna trucicielka, zajmowała sie czarna magia. Pozbawiła życia Brytania i Klaudiusza, usiłowała otruć Nerona. Została stracona w czasach imperatora Galby.
Lukian (120-180) - filozof, pisarz, satyryk, wyszydzał wiarę w magie i zabobony, udowadniał magom i czarnoksiężnikom, ze czynią oszustwa. Autor "Philopseudes e Piston" (Niedowiarek albo miłośnik bzdur)
Lucjusz Apolejusz z Madury (125 Ne(?)) - Kaplan kultu cesarza w Kartaginie. 0 magii i czarnoksięstwie pisał w slynnych "Metamorfozach albo Złotym Ośle", o czarach w "Apologii". Magia jest sposobem porozumiewania sie z bóstwami, dzięki którym można osiągnąć rozmaite cele. Wytwarzał filtry miłosne i talizmany. Do praktyk magicznych używał zwierciadeł, kryształów oraz ziół. Autor traktatu: "0 bóstwie opiekuńczym Sokratesa". Wywarł wpływ na rozwój demonologii chrześcijańskiej (zob. św. Augustyn)
Gandalf Tylor (150-178) - bardzo młody chłopak, który odkrył dwa zaklęcia Niewybaczalne (Imperio i Avada Kedavra). Został zabity przez zbójów, którzy wtargnęli do jego mieszkania i wypróbowali nowo odkryte zaklęcie Avada Kedavra na młodzieńcu.
Sak kas Ammonios (ok.175-242) - neoplatonik. Utrzymywał, ze w określonych warunkach dusza może oddzielić sie od ciała podczas kontemplacji oraz we śnie
Plotyn (204-269) - nawiązując do metempsychozy Platona opracował system teorii emanacji, a za Filonem Aleksandryjskim stworzył koncepcje ekstazy. Autor m.in. "Enneady", "0 ofierze i magii", "0 naszym daimonionie opiekuńczym". "Demony natomiast to istoty powietrzne oraz ogniste, które podobnie jak dusze mogą błądzić za sprawa dokonanej sztuki magicznej, gdyż w jednej swej części duszy SA bezrozumne".
Porfiriusz (233-304) - autor "0 życiu Plotyna". Opisał walkę na magie Plotyna z Olimpiuszem, dowodząc, ze daimonion jego mistrza był pochodzenia boskiego i dlatego zwyciężył słabszego rywala
Jam blich (264-339) - uczę Porfiriusza: kierował neoplatońska szkoła syryjska. Czynił badania nad teurgia poszukując odpowiedzi, dlaczego demony SA posłuszne zaklinającym je magom. Autor "O misteriach Egipcjan". Opisywał zjawisko hipnozy, nauczał teorii emanacji, analizował sny wieszcze. Uważany był za proroka i cudotwórcę. Uprawiał magie, łatał w powietrzu, porozumiewał sie z demonami
Zosinom z Pana polis (III/IV w.) - twórca największego dzieła alchemicznego, 28 tomowej "Encyklopedii Alchemii", niestety prawie cale dzieło zniszczono. Flavius Claudius Julianus (331-363) - studiował teurgię i wiedze magiczna w pergameńskiej szkole neoplatoników
Firmikus Saternus Julius (IV w.) - autor ośmiotomowego podręcznika do astrologii oraz dzieła, w którym nawołuje do tępienia obrzędów pogańskich
Marcellu Z Bordeaux (Iw.) - nadworny lekarz Teodozjusza I. W swym traktacie medycznym żebrał wszystkie znane podówczas recepty magiczne, pomocne w zwalczaniu rozmaitych chorób Marzuk - słynny lekarz i mag babiloński działający w państwie Hetytów.
Św. Hieronim (ok.347-420) - oprócz znanych dokonań - m.in. przekład Biblii na język łaciński - parał sie alchemia i zgłębiał wiedze tajemna, nim wstąpił na drogę służby bożej
Św. Augustyn (354-430) - oprócz znanych dokonań, w "De civitate Di" (0 mięście bezom) dowodzi, Iz demony, istoty zamieszkujące powietrze, SA istotami złymi, mogą jednak, posłuszne zaklęciom magicznym, służyć człowiekowi, a także utrzymywać z nimi kontakty cielesne (inkuby i sukuby - zob. "De divinatione daemonum" (o wróżeniu za pomocą demonów) potępia magie, a zwolenników sztuk czarnoksięskich poleca karać
Św. Patyn (385-17.03.461) - w 432 rozpoczął misje mająca na celu zniszczenie pogaństwa w Irlandii. Ochrzcił głównego Kaplana fil idów (zob.), sprzymierzył sie z podległymi mu braćmi i wydal wojnę upartym druidom, których moc magiczna zwalczał przy pomocy... swojej wielkiej sztuki czarnoksięskiej. Cudotwórca, dokonywał rzeczy wielkich i niezwykłych, rozkazywał wiatrom i burzom, zmieniał biegi rzek, poruszał góry itp. Wytępił do nogi wszystkie celtyckie pogańskie demony, które potem przybrały postać chrześcijańskich diabłów
Proklos (412-485) </b>- neoplatonik. Uprawiał magie. Wypędzał demony, zapobiegał rozmaitym kataklizmom, takim jak trzęsienia ziemi i plagi, sprowadzał i oddalał deszcz, rozpętywał i spetywal wiatry itp. Pisał o świętych właściwościach ziół oraz o rytuałach magicznych. Jego uczniami byli Damacjusz, Olimpiodor i Symplicjusz
Demokryt (460-371) - oprócz znanych dokonań wykładał również - jak twierdzi Pliniusz Starszy (zob.) - wiedze tajemna i sztuki magiczne oraz pisał dzieła inspirowany koncepcjami magów Apollobechesa z Koptosu i Dar dana z Fenicji
Myrddin (V w.) </b>- wielki mag, prorok, wieszcz i poeta walijski. Posiadał wszechwiedze o sztukach tajemnych. Znany jako czarodziej Merlin, wielce popularny w średniowieczu i odrodzeniu.
Elipandus z Toledo (717-808) - arcybiskup uznany za heretyka. Nawoływał ludzi do wzajemnego oddawania sobie czci boskiej, jako ze Chrystus był synem bożym adoptowanym, tak wiec i ludzie SA dziećmi bożymi
Św. Walpurga (VIII w.) - angielska zakonnica, przeorysza zakonu w Heidenheim. Poświęciła Zycie misji szerzenia chrześcijaństwa i walce z pogaństwem i demonami. Modlitwa do św. Walpurgii skutecznie chroni przed każdym urokiem i czartowska gadzina. W nocy 30 kwietnia (jej święto) odbywa sie doroczny zjazd szatanów i czarownic w celu omówienia planów zloczynienia ludzkości
Dzafar-Al-Sofi (ok.850) - wielki alchemik arabski, badacz przyrody. Twierdził, ze wszystkie metale składają sie z rtęci i siarki, a ich właściwości Załęża od stosunku obu składników (pogląd powtarzany przez alchemików z epoki średniowiecza i odrodzenia). Poszukiwał Au rum potabile (pitne złoto) oraz panaceum, obie substancje miały Łęczyc wszystkie choroby
Al Dzabir (IX-X) - słynny alchemik, odkrył podobno kwas azotowy, solny, siarkowy i wódę królewska. Prowadził udane doświadczenia nad transmutacja metali w złoto (chodziło zapewne o posrebrzanie i pozłacanie metali). Przypisuje mu sie autorstwo traktatu alchemicznego "Summa perfectionis"
Królowa Maeve - legendarna czarownica, która nauczala młodych magów jeszcze przed założeniem Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwartu.
Avicenna (980-1037) - arabski lekarz, uczony, filozof, autor wielu rozpraw pisanych po arabsku i Perkus. Zwolennik neoplatonizmu. Jego "Kanon" - pisma lekarskie, obowiązywał na uniwersytetach do końca XVIII w. Występował przeciw niemu Paracelsus
Salomon BN Gabriel (I pol. XI w.) - neoplatonik, poeta, działał w Hiszpanii. Stworzył golema, kobietę, która zajmowała sie gospodarstwem
Zlata Senior Yeniz (995-1063) - wynalazł zaklęcie oszałamiające i pobudzające. Napisał księgę: "Jak zachować sie w czasie niebezpieczeństwa". Oparł sie na własnych doświadczeniach : spod kanie z wampirami, wilkołakami, smokami, smierciozercami i innymi groźnymi osobami czy zwierzętami. Miął żonę i dwójkę dzieci.
Sylwester II Papież (999-1003) - miłośnik wszelkich nauk i wiedzy tajemnej. Filozof, astronom, wynalazca wahadła. Z racji swej rozleglej wiedzy, która nabył m.in. w uniwersytetach arabskich, pomawiano go o pakt z Szatanem
Ful bert Bojaźliwy (1014-1097) - znany z wielkiego tchórzostwa. Ze strachu nigdy nie opuszczał swego domu. Zginął pod jego gruzami, gdy dach zawalił sie od rykoszetu czaru obronnego.
Psellos Michał (1018-ok.1076) - bizantyjski teolog, filozof, neoplatonik. Zwrócił sie ku idei jedynego Boga, co zapewniło mu miejsce w filozofii chrześcijańskiej. Pisał o naukach tajemnych, krytykował praktyki czarnej magii
Chajtam Omar (1040-ok.1122) - wielki astronom perski, matematyk, filozof, poeta. Wprowadził nowa rachubę czasu (dokładniejsza od kalendarza gregoriańskiego), zajmował sie astrologia horoskopowa, hoc odnosił sie sceptycznie do sztuki przepowiadania przyszłości z układu gwiazd
Wilfried Elphick (1112-1199) - pierwszy czarodziej, którego pobódł afrykański erumpent.
Joachim z Fiole (ok.1132-1202) - teolog, mistyk. Pisał traktaty astrologiczne i alchemiczne
Teb-Tengreri - słynny beki na dworze Czyngis-chana, ukarany śmiercią za intrygi polityczne
Scott Michael (1170-1232) - urodzony w Szkocji, mieszkał w mięście czarowników Toledo. Przekładał na łacinę arabskie dzieła o magii i alchemii. Sam jest autorem wielu ksiąg, m.in. "Traktat o czarnych sztukach". Praktykował czarna magie i wywoływał duchy
Grosseteste Piotr (ok.1175-1253)</b> - angielski filozof i alchemik, twórca teorii światła. Początkiem wszechrzeczy, pramateria, było światło
Albert (1193-1280), Albert Wielki, Albertus Magnus -"Wielki w magii naturalnej, wiekszy w filozofii, największy w teologii." Badacz przyrody, alchemik, miął kontakty z uczonymi arabskimi, opracował dzieła Arystotelesa, był nauczycielem św. Tomasza z Akwinu. Urodzony w Szwabii, działał w Kolonii i w Paryżu. Pozostawił dwa wielkie dzieła o wiedzy magicznej: "Cudowne tajemnice Alberta Wielkiego" oraz, niepewne czy jego autorstwa, "Wielki skarbiec Alberta Małego" i traktat "De alchemia". Twierdzi w nich, ze wszystkie metale w różnej proporcji zawierają rtęć i siarkę, zaś trucizny wytwarzane SA chemicznie. Skonstruował mówiąca, miedziana głowę oraz powołał do życia golema, żelazna kobietę, która poruszała sie, otwierała drzwi i Witala gości. Kiedy przedstawił ja swojemu uczniowi, Tomaszowi z Akwinu, późniejszy święty uznał automat za dzieło szatana i spowodował jego zniszczenie.
Mikołaj z Polski (XIII w.) - dominikanin, wykładowca medycyny w Uniwersytecie w Montpelier. Stworzył system lecznictwa opartego na astrologii - opisał wpływ gwiazd na Zycie i samopoczucie człowieka - i stosowaniu odpowiednich amuletów zawierających zioła i minerały, które chory winien nosić przy sobie. Zostawił wierszowany traktat o sposobach leczenia, zgodnie z głoszona przez siebie nauka
Bridge Wen lock (1202-1285) - Ekspertka numerologii. Pierwsza ustaliła magiczne właściwości Cyfry siedem.
Bacon Roger (1214-1294) - Doktor mirabilit. Wybitny filozof, teolog, psycholog, matematyk, alchemik, astrolog. Przypisuje mu sie wynalezienie soczewki, teleskopu, prochu strzelniczego. Prowadził doświadczenia nad transmutacja metali, zwalczał praktykowanie magii
Sigmund Richter - autor dziel alchemicznych.
Heleretius - autor dziel alchemicznych. Prawie odkrył Kamień Filozofów.
Ignacia Wildsmith (1227-1320) - czarownica, która wynalazła proszek Fiuku.
Luli Rajmundo (1235-1315) - Hiszpan, uczę Villanovy, wybitny matematyk, filozof, teolog, astronom, zwano go Oświeconym. Jeden z najtęższych umysłów swoich czasów. Pisał o medycynie, alchemii i wielkiej sztuce, jak nazywał magie. Znawca kabały, zajmował sie praktycznie astrologia, alchemia i magia. Utrzymywał kontakty z mahometańska sekta Braci w czystości i korzystał z wiedzy jej członków
Arnoldo de Villa Bona (1235-1310) - kataloński medyk. Leczył przy pomocy talizmanów, które sam wytwarzał, a także stosował w medycynie leki pochodzenia roślinnego i chemicznego. Praktykował alchemie, jest autorem wielu cenionych traktatów alchemicznych
JAN XXII papież (1249-334) - wysłał biskupa Chory Gara uda na stos, gdyż był on, jak mniemał, czarownikiem i dybał na jego papieskie Zycie za sprawa magicznych figurek woskowych
Eckhart Johannes (1260-1329) - niemiecki filozof i kontynuator tradycji Platona, Plotyna i Porfiriusza. Dominikanin, teolog, autor "Traktatów i Kazan". Głosił religie serca, odrzucając organizacje kościoła, za swoje poglądy został potępiony w bulli wydanej w r. 1329 przez papieża Jana XXII
Jacques de Mola - wielki mistrz zakonu templariuszy (1293-1314) skazany, po słynnym procesie w r. 1313 sprowokowanym przez Filipa IV Pięknego i papieża Klemensa I, wraz z pięćdziesięcioma siedmioma braćmi na śmierć w płomieniach. Według tradycji wielki mistrz umierając rzucił przekleństwo na papieża i króla, prorokując rychle spotkanie przed sadem Bożym. Jak wiadomo, proroctwa wypełniły sie
Jan van Ruysbroeck (1293-1381) - augustianin, mistyk flamandzki. Doctor extaticus, zwany także Wspaniałym. Oprócz dziel religijnych pozostawił wspomnienia z podróży po Mongolii, w których, jako pierwszy Europejczyk, pisał o szamanizmie
Cyprian Youdle (1312-1357) - jedyny sędzia Quidditcha, który zmarł podczas meczu. Nigdy nie wykryto sprawcy, hoc przyjmuje sie, ze był na widowni.
Nicolas Flamel (ok.1330-??) - urodził sie pod Paryżem. Imał sie różnych zawodów - był poeta, malarzem - zanim zainteresował sie astrologia. W 1357 roku, według jego zapisków, nawiedził go anioł, który pokazał mu jakąś księgę i powiedział: "Nicolasie, spójrz na te księgę. Nie zrozumiesz jej nigdy do końca, jak i nikt inny jej nie zrozumie, ale pewnego dnia ujrzysz w niej cos, czego nikt inny nie zobaczy". Następnego dnia Flamel zobaczył ten sam wolumin na pulce księgarskiej, oferowany za niska cenę, ponieważ nikt nie mógł zrozumieć dziwnego pisma, którym był zapisany. Z olbrzymim wysiłkiem, z pomocą pewnego uczonego, który znal hebrajski, razem z Flamelem odszyfrowali treść książki, która okazała sie podręcznikiem transmutacji zwykłych metali w złoto. Niestety, według zawartej w niej receptury potrzebny był do tego specjalny składnik zwany Kamieniem Filozoficznym, który nie został dokładnie opisany. Flamel latami prowadził eksperymenty, aby odkryć substancje. 17 stycznia 1383 roku pisze w swoim pamiętniku, ze w końcu znalazł to, czego szukał, a poznał to po silnym zapachu. Wypróbował te metodę kilka razy. Później przeprowadził te operacje z czerwonym kamieniem i podobna ilością rtęci i 25 kwietnia tego samego roku uzyskał taka sama ilość złota. To złoto było wyraźnie lepsze od normalnego. Wraz z zona Perenella trzykrotnie dokonał tej przemiany. Podobno dzięki temu stal sie bajecznie bogaty. Swoja Fortune przekazał na cele dobroczynne. Kilka osób przysięgało, ze w 1761 roku widziało czterystuletniego czarodzieja wraz z zona Perenella (zyla 658 lat) w Operze Paryskiej. Podobno po dziś dzien. Flamel pojawia sie tu i tam.
Chavneey Oldridge (1342-1379)</b> - pierwsza znana ofiara smoczego trądu.
Pelacani Błażej z Padwy (Xiv.) - wybitny matematyk, filozof, astrolog. Reprezentował ateistyczny pogląd na świat. Współcześni nazywali go "doctor diabolicus"
Valentin Sil (XIV-XV w.) - urodził sie w Niemczech. Dominikanin alchemik i mag. Specjalizował sie w produkcji różdżek magicznych, filtrów miłosnych, chwytal zwierzęta przy pomocy zaklęć czarnoksięskich
Rosenkeutz Chrystian (1378-1480) - według Johanna Andrea założyciel Bractwa Różanego Krzyża
Giffors Ollerton (1390-1441) - znany pogromca olbrzymów. Zabił olbrzyma Hengista z Górnego Barton . Alberta Toothill (1391-1483) - zwyciężczyni Otwartych Mistrzostw Anglii w Czarodziejskich Pojedynkach z 1430 roku. Wsławiła sie pokonaniem faworyta Sambora Widlina, za pomocą czaru wybuchania. TARGAJ MUHAMMAD (1394-1449) - nosił przydomek Ulg - Beg. Wnuk Timura Wielkiego. Założyciel szkoły astronomicznej, twórca sekstansu. Autor dzieła "Nowe tablice gwiezdne": rozważania teoretyczne, metody praktyki astronomicznej, zasady astrologii horoskopowej
Ethelred Czujny (średniowiecze) - znany z bronienia sie przed niczym i atakowaniu postronnych obserwatorów. Zmarł w wiezieniu.
Merwyn Złośliwy (średniowiecze) - uznawany za twórcę większości złych uroków.
Ulryk Niegodziwy (średniowiecze) - niezwykle ekscentryczny czarodziej, znany m.in. z tego, ze nosił meduzę zamiast kapelusza.
SE-OZYRYS Czarodziejem był Egipcjanin Se-Ozyrys, który w dzieciństwie pokonał ducha Ba, złośliwego etiopskiego czarnoksiężnika. Węża, którego nasłał nań Etiopczyk, Se-Ozyrys zamienił w robaka. Wygonił ciemność, jaka zstąpiła na Egipt za sprawą tamtego, i przywrócił swemu krajowi płomienną materię, raz na zawsze pozbywając się ducha czarnoksiężnika.
WERGILIUSZ Niektórzy twierdzą, że rzymski poeta Wergiliusz był czarodziejem. Nie można mu odmówić wielkiego kunsztu pisarskiego, ale jako czarodziej miał raczej mierne osiągnięcia. Jedyne jego znaczące dokonanie to magiczny talizman. który bronił jego rodzinnego miasta przed nieprzyjemną plagą krwiożerczych pijawek.
AGRIPPA Niemiecki lekarz, filozof i alchemik Henryk Korneliusz AGRIPPA von Nettesheim parał się najróżniejszymi zajęciami, napisał też książkę o czarodziejstwie zatytułowaną "Filozofia Okulant". Gardzącą niepewnymi, próżnymi naukami, dobrze zaczął, ale nie przyjmował do wiadomości istnienia niewidzialnych duchów, utrzymywał zaś, że czary są dziełem "sił planetarnych". Jego nauki były raczej teoretyczne, nie ma pewności co do tego, czy rzeczywiście próbował przywoływać duchy.
PARACELSUS Ten niemiecki lekarz, filozof i alchemik również uważany był za czarodzieja, podobno nawet w Konstantynopolu uzyskał kawałek prawdziwego kamienia filozoficznego. W rzeczywistości jednak daleko bardziej interesowały go właściwości minerałów i możliwości ich pozyskiwania oraz leczenie chorych preparatami chemicznymi, przygotowywanymi w laboratorium. Paracelsus niewątpliwie zdziałał dla ludzkości wiele dobrego, ale czarodziejem z całą pewnością nie był.
__________________________________________________________________ Średniowiecze
Czasy średniowiecza - wiara w gusła i czary jest tak dawna jak ludzkość. W pewnej formie przetrwała ona po dzień dzisiejszy. W znachorów, w kabałę i pasjanse wierzyli politycy, wojskowi, a nawet duchowni. Przeróżni astrologowie, jasnowidze, chiromantki, obiecywały za parę złotych odkryć przyszłość w najbardziej dokładnych szczegółach. Tępieniem czarownic zajmowali się już w początkach XIII wieku, sędziowie trybunałów Inkwizycji. Im więcej wysiłku wkładali w swoją pracę, tym mniej było z niej pożytku, ponieważ ilość czarownic nie zmniejszała się lecz zwiększała. Współczesne prawo, urzędy i sądy patrzą na czarownice jak na oszustki albo na osoby chore, natomiast członkowie trybunałów Inkwizycji wierzyli, że czarownice sprowadzają klęski elementarne np.: ulewy. Wierzono, że czarownica może zepsuć nabiał, mordować dzieci, aby wytworzyć z nich maść czarodziejską i tym podobne niedorzeczności. Wiara w to, że czarownica to zły demon, dyktowała im najpotworniejsze wyroki jako akt zemsty za nieszczęścia które spadły na ludzi.
Prawo niemieckie, zawarte w "saksonie", przyjęte również w Polsce postanawiało: "Każdy chrześcijanin, który jest heretykiem lub trudni się czarostwem, lub truciem ma być na stosie spalony". Wiarę w istnienie czarów i czarownic ugruntował papież Innocenty VIII. Stwierdzał on, że wiele osób zapominając o zbawieniu duszy i wierze katolickiej wdaje się w kontakty z demonami, co prowadzi do wielu zniszczeń za pomocą czarów: giną nowo narodzone dzieci, na polach nie ma plonów. Ksiądz Piotr Skarga napisał wiele słów o czartach, czarnoksiężnikach i czartowskich służebnicach. W roku 310 Żyd, czarownik Ambro wprowadził rozmowę z papieżem Sylwestrem I. Żyd kończąc rozmowę szepnął w ucho woła jakieś magiczne słowo, pod wpływem którego wół ryknął i zdechł. Żyd z dumą powiedział, że papież nie jest zdolny uczynić takiego cudu. Papież zaproponował Żydowi aby swoją mocą przywrócił życie wołowi, niestety Żyd nie potrafił tego uczynić. Wtedy papież wezwał imię Boże, rozkazał aby wół wstał i tak się też stało. Widząc to Rzymianie przyznali zwycięstwo Sylwestrowi I, a Żydzi wszyscy przyjęli świętą wiarę. Skarga, opisuje żywoty dwóch Makarych. Jeden z nich, to cudotwórca, który przywrócił kobiecie klacz zamienioną w ludzką postać. Drugi znalazł lekarstwo na kłopoty z cielesnymi pokusami, które go dręczyły. Przez 6 miesięcy siedział przy błocie w bagnistej puszczy, gdzie kąsały go komary. Ks. Skarga pisze też dziwne historie o świętych, którzy nosili swe ścięte głowy. O czary obwiniano kobiety wiejskie i miejskie, do dnia dzisiejszego nieznane są wypadki obwinienia szlachcianek. Proces sądzenia przeprowadzany był przez władze gromadzkie tj. wójta i siedmiu przysiężnych. Przebieg takich procesów, oraz opisy tortur, liczbę ofiar można było ustalić na podstawie aktów i ksiąg sądowych wiejskich i miejskich. Były trzy sposoby przeprowadzania procesu przeciw czarownikom: - gdy ktoś przed sędzią oskarży kogoś o występek czarostwa, obiecując go dowieść i zapisuje się na poniesienie kary na wypadek nie udowodnienia występku, <p>- gdy ktoś donosi o czarownicy, nie zobowiązuje się przeprowadzić dowodu, ani nie skarży formalnie lecz mówi, że donosi z żarliwości religijnej, - przez inkwizycje, kiedy nie ma nikogo, który by skarżył, lecz w jakimś mieście lub wsi szerzy się plotka, że są czarownice,
Są trzy rodzaje czarów: - SPECIES DIVINATORIA - rodzaj czarowników którzy wróżą o przeszłych i przyszłych rzeczach. Są to nekromantycy i czarnoksiężnicy, - SPECIES AMATORIA - dla amatorów w celu nakłaniania niewiast i mężczyzn do lubieżności, - SPECIES VENEFICA (MAZEVICA) - najszkodliwszy czar z którego wynikały nieszczęscia, choroby i śmierć. Przyznanie się oskarżonej do czarów to najznakomitszy dowód winy, aby ten dowód uzyskać poddawano oskarżoną torturą. Zanim jednak torturowano, czarownice poddawano próbą. Było pięć prób: - próba łez - istniał przesąd, że czarownica, nie uroni jednej łzy. Sędzia zaklinał podejrzaną na łzy Jezusa Chrystusa, które za zbawienie wylewał na krzyżu. Wtedy jeśli była winna nie płakała, a niewinna wylewała łzy, - próba szpilkowa - polegała na wygoleniu włosów na całym ciele. Wierzono, że jeżeli się czarownicę "odwłosi" diabeł przestaje mieć nad nią moc. Wtedy szukano znamienia w postaci plamy i w to miejsce wkłuwano szpilkę. Krew z tego miejsca nie ciekła,
- próba ogniowa - pytano się oskarżonej czy jest gotowa nieść rozpalone żelazo. Próba rzadko stosowana. - próba wodna - kobiety zaprowadzano nad staw lub rzekę, rozbierano do naga wiązano je w tzw. "kozła" i wrzucano do wody. Jeżeli wrzucona tonęła była niewinna, jeżeli pływała była czarownicą. - próba wagowa - był przesąd, że czarownice są lekkie jak pierze. Jeżeli kobieta ważyła mniej niż mówił przepis była winną, Torturowanie i palenie czarownic praktykowane było w Polsce we wsiach klasztornych i szlacheckich. Odtrutką na czary niewiast - czarownic były sztuczki Kuglarskie, a często praktyki oparte na wielkim doświadczeniu i obserwacji zjawisk naturalnych. A oto przykłady czarów i czarownic w Polsce: - Sąd w Turku skazał Annę Jedynaczkę i Annę Bogdankę na spalenie na stosie, bo były w przymierzu z diabłem, zaś w 1664 roku skazał na spalenie Agnieszkę Podgolonkę. - W roku 1645 w Poznaniu spalono żywcem Reginę Borożkę, gdyż zeznała, że spółkowała z diabłami.
- W roku 1721 w Poznaniu ścięto Andrzeja Bocheńskiego, ponieważ podpisał grograt własna krwią diabłu, Tego typu przykładów można podawać jeszcze bardzo dużo, gdyż na podstawie tej ksiażki możemy stwierdzić, że w Polsce było całe mnóstwo czarownic i czarowników.
___________________________________________________
Reputacja magii w dawnych czasach
Magia w starożytnym świecie budziła u ludzi lęk. Nawet ci, którzy nie mieli o niej pojęcia, bali się iż za pomocą czarów ktoś im zaszkodzi. Jeśli polityk wygłaszający mowę, nagle stracił wątek zdarzenie to przypisywano rzuconej na niego klątwie. Nic dziwnego, że magia napawała ludzi takim lękiem. W starożytnych czasach krążyły legendy o takich czarownicach jak Erikto która do przygotowywania swych eliksirów miała używać części ludzkiego ciała, wrogów grzebać żywcem, a rozkładającym się zwłokom przywracać życie.
Z obawy przez czarami wielu władców tępiło czarodziejów. W 81 roku przed naszą erą rzymski dyktator Korneliusz Sulla skazał na śmierć „wróżbiarzy, czarodziejów i tych wszystkich, którzy dla złych celów osiągnięcia czary stosują, tudzież tych, co wzywają demony, sieją zamęt pośród żywiołów lubo woskowych podobizn dla zniszczenia używają”. W następnych wiekach ukazywały się podobne rozporządzenia i w ten sposób z nastaniem czwartego wieku naszej ery w Cesarstwie Rzymskim zakazane były wszystkie formy magii i wróżbiarstwa. W tym samym czasie gwałtownie rozrastający się Kościół chrześcijański starał się stłumić praktyki magiczne. Wszelkie czary zostały przypisane demonom i zakazano ich przez prawo kościelne. Kościół i władza cywilna kontynuowały wspólna walkę z magią w średniowieczu. Mimo to praktyki magiczne – zwłaszcza te związane z medycyna ludową – przekazywano sobie w sekrecie, tak że stały się częścią repertuaru znachorów i wiejskich czarowników z późniejszych wieków.
___________________________________________________________________________
Delfy U stóp stromych zboczy góry Parnas leżą Delfy - jedno z najsłynniejszych, jak nie najsłynniejsze, miasto starożytnej Grecji. Tysiace ludzi przybywało tam, by móc radzić sie wyroczni Apollona. Jego arcykapłanka zwana Pytią, wprawiwszy się w trans, przepowiadała przyszłość,
Najpotężniejsza i najbardziej szanowana wyrocznia świata antycznego miesciła sie w centralnej Grecji, w świątyni Apollona w Delfach. Dla starożytnych Greków Delfy były centrum świata. Zgodnie z stara legenda sam Zeus - król Bogów wypuścił dwa anioły; miejsce gdzie sie spotkały - Delfy - uznano za pępek świata. Miejsce te zaznaczona kamieniem "omphalos" co oznacza pępek.
W 1400 w.p.n.e Delfy zostały poswiecone Gai bogini ziemi. Legenda głosi ze świętego miejsca pilnował święty pyton, którego zabił Apollo, syn Zeusa. W tym właśnie miejscu Apollo ustanowił swoją własną wyrocznię, której rolę pełniło medium nazwane Pytią. W VII i VI w.p.n.e kiedy wyrocznia delficka była u szczytu popularności, Tysiace pielgrzymów przybywało tam, aby za pośrednictwem Pytii zasięgnąć rady Apollona.
Podróż do Delf nie była wcale łatwa. Delfy leża na południowym zboczu góry Parnas (570 m.n.p.m), niektórzy wędrowali pieszo inni przypływali statkami, wysiadali na lad w porcie noszącym obecnie nazwę Idea - przemierzając szeroką równinę w stronę góry Paros, po czym podążali Drogą Świętą ku świątyni Apollona.
Pytia miejscowa kobieta w średnim wieku siedziała w sanktuarium w świątyni na złotym trójnogu ustawionym ponad rozpadliną w ziemi. Cały czas była w transie żując liście wawrzynu bądź wdychając trujące opary wydobywające się z szczeliny. Dlatego tez swoje przepowiednie wygłaszała pośród niespójnych , szalonych dźwięków.
Przebieg ceremonii uzyskania wyroczni był znakomicie przemyslony.<br> - pytający musiał oczyścić się w wodzie z źródła Kastalijskiego<br> - odbywał rytuał skrapiania zimną woda kozła gdy ten zadrżał, mógł zwierza złożyć w ofierze. - wnoszenie opłaty - napisał na tabliczce pytanie do wyroczni
Odpowiedz Pytii były czasem mętne, interpretował je kapłan po czym wierszem przekazywał patentowi. U wyroczni zasięgano porad w wielu kwestach politycznych, w sprawach codziennych. Wyrocznia ta czasem wygłaszała swoje opinie jednoznacznie. Doskonałym przykładem takiej przepowiedni był Sokrates, któremu powiedziała ze jest najmądrzejszym człowiekiem w Grecji, wiele jednak było mętnych proroctw, Krezus król Lidii zapytał co sie stanie jeśli zaatakuje Persję. Usłyszał tajemniczą odpowiedz, ze upadnie wielkie imperium. Wyruszył na wojnę, ale w jej wyniku to jego własne imperium legło w gruzach.
Jednak reputacja wyroczni w V w.p.n.e zaczęła podupadać. Wiele ludzi którzy zasięgali jej rady poddawali sie takim wpływom różnych miast, takich jak Ateny czy tez Sparta. W 360 roku cesarz Julian Apostata zasięgnął rady, i usłyszał odpowiedz: "Powiedz Królowi, ze przepiękna świątynia legła w gruzach, Apollo nie ma dachu nad głowa, liście wawrzynu Milcza a prorocze źródła i fontanny wyschły" Taki był koniec wyroczni w Delfach. Została ona oficjalnie zamknięta 385 roku. Do dziś dnia można oglądać ruiny gdzie stała wyrocznia Apollona. ____________________________________________________________
Wróżka z Endor Starożytne a także prymitywne ludy miały zdolność porozumiewania sie ze swoimi zmarłymi. Według osób zajmujących się tą problematyką ta prawdziwa czy tez urojona zdolność znikła na tysiąc lat przed Chrystusem. W tym samym czasie pojawiły się 2 różne opisy prób kontaktów z tamtą stroną. Jedną z nich mamy przedstawioną w Odysei Homera i dotyczy wyprawy Odyseusza do Krainy Umarłych, celem zasięgnięcia rady u Tejrezjasza. Druga pochodzi z biblijnej księgi Samuela. Saul król Izraela, podejmuje próbę uzyskania wskazówek od zmarłego proroka Sameula za pośrednictwem wróżki z Endor.
Postępowanie Odyseusza jest dla nas zupełnie obce...wrecz pogańskie, mimo ze powtarzało się kolejno w różnych kulturach do pierwszego tysiąclecia przed Jezusem. XI księga Odysei ukazuje Odyseusza, kiedy przybywa do miejsca znanego z kontaktów z umarłymi, "głębokiej rzeki wpadającej do oceanu na końcu świata" tam Odyseusz wykonuje dół do zlewania krwi ofiarnej i podrzyna gardła owcom czekając tym samym Az ukaże mu się Tejrezjasza, którego pomocy potrzebuje. Dane jest mu widzieć także ducha swojej zmarłej matki o której śmierci nie wiedział ponieważ długo przebywał poza swoim domem. W tej próbie kontaktu nie występuje żadne medium żaden kapłan czy też jakikolwiek inny pośrednik. Kontakt nawiązuje się poprzez składanie krwawych ofiar: aby usłyszeć bądź zobaczyć ducha który nas interesuje trzeba właśnie jemu pozwolić napić się krwi. Tejrezjasza wyjaśnił Odyseuszowi gdy ten pyta, co winien uczynić, aby duch zmarłej matki do niego przemówił. " Łatwo Ci na to odpowiedzi.. Komu z umarłych pozwolisz się napić krwi, ten ci sie nieomylnie odezwie, komu zabronisz, wróci skąd przyszedł.
W Epirze w północno-zachodniej Grecji, nad legendarną rzeką umarłych Acheront, do dziś dnia przetrwały ruiny Nekromanteionu, starożytnego ośrodka kultu zmarłych, nazywanego "Miejscem Wyroczni Umarłych".> W starożytności przyjeżdżali tu pielgrzymi pragnący rozmawiać ze zmarłymi krewnymi. Stosowali oni rytuał podobny do tego opisanego w Odysei. Po prostu składano krwawe ofiary w nastepsttwie czego pojawiały się zmarli których obecność bezpośrednio doświadczano. Inaczej przedstawione zostały poczynania wspomnianego już Saula w pierwszej biblijnej księdze Samuela. Saul był pierwszym królem Izraela; miał trudne zadanie zaprowadzenia ładu w kraju rozdzieranym konfliktami wewnętrznymi pomiędzy wyznawcami prawa Mojżeszowego a poganami oraz nękanym napaściami zaborczymi, wojowniczych Filistynów. Aby narzucić prawo Mojżeszowe, Saul zakał pogańskich praktyk magicznych, które ułatwiały kontakt ze zmarłymi. "Nie znajduje sie pośród Ciebie nikt.. kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych... Obrzydliwy jest bowiem dla Pana ten który to czyni.." W rezultacie Ci którzy sie zajmowali magią bądź tez wywoływaniem duchów musiał albo uciekąz z królestwa Saula albo ukrywać się ze swymi praktykami.
Pomimo dawnych wieżę, chociaż skutecznie stłumionych wielu z nas do nią dzisiejszego radzi sie gwiazd czy tez horoskopów astrologicznych a nie ma to nic wspólnego z ich wiarą.
Saul zagrożony wypowiedzeniem wojny przez Filistynów i nie znajdując innego wycia (pan nie odpowiadał przez sny ani przez (urim-wyrocznię ani tez przez proroków...) Wiec ów zrozpaczony władca postanowił złamać własne zasady aby dowiedzieć sie co gotuje mu los i jak winien postąpić. Uznał Iz jedynym ratunkiem Bedzie próba uzyskania rady niedawno zmarłego proroka Samuela który to właśnie namaścił go na pierwszego króla Izraela.
Właśnie w księdze Samuela następuje opis dramatycznej sceny: dworzanie wynajdują mu wróżkę zajmującą się czarna magią. Po 24h poście pod osłoną nocy Saul w przebraniu udaje się do wróżki z Endor. Gdy juz do niej przybywa prosi: proszę Cie zawróż mi przez ducha (Boh) i spraw, niech przyjdzie ten, którego Ci wymienię. Wywołaj mi Samuela. Czarownica mądrze na początku tłumaczyła Iz jest to niezgodne z sprawę ale król Saul zapewnił ją ze nic jej nie grozi a po chwili ona odpowiada: Widzę istotę pozaziemską (w oryginale słowo elohim po hebrajsku "bóg") wyłaniające sie z ziemi.
Saul wówczas pyta: Jak wygląda? Czarownica odpowiada: jest to starzec okryty płaszczem. Dalej Saul rozpoznał Samuela. Niedługo trwała jego radość ponieważ Samuel rozłościł sie na niego ze ośmielił sie go przywoływać. Gdy zaś Saul powiedział z czym przybywa, usłyszał to, czego najbardziej się bał i usłyszeć nie chciał: ze zostanie pobity.
W przypadku Saula mogło dojść do oszustwa. Ponieważ w tym kontakcie występuje "pośrednik"
bo nie wszyscy na pewno zwierzymy osobie drugiej. Takie watpliowsci mamy dziś ale co ciekawe mieli juz je osoby w V wieku przed Chrystusem o czym świadczą uwagi na temat "monteis= jasnowidzu" owych czasów wygłaszanych przez posłańca w sztuce Eurypidesa Helena: Lecz jakie fałszywe i kłamstwa pełne SA wróżby wróżbitów... Po cóż wyrocznie zatem= prośmy bogów niosąc ofiary, skończmy z wyroczniami. To wymyślone , by oszukać ludzi"
|